U begrijpt dat wij met enige regelmaat dit blad tegen het licht houden. Gevoed door een abonnee-enquête en ons LinkedIn-lezerspanel, ziet u vanaf dit nummer een aantal veranderingen waarvan wij natuurlijk hopen dat die bevallen. Vanaf nu plaatsen we in elk nummer een langer verhaal dan u van ons gewend bent, dit keer over de Arnhemse bezuinigingen op het opbouwwerk. Daar schijnt de gemeente het opbouwwerk te zien als een tweedelijnsfunctie die je naar believen in kunt zetten.

Op onze website hebben we een rubriek ‘Wat werkt op tv?’. Hierin beoordelen twee professionals een televisieprogramma dat raakvlakken heeft met hun werk. Onlangs werd Family Island besproken. Van professional 1 kreeg het programma drie van de vijf sterren. Van professional 2 slechts één ster.

‘Mentale gezondheidsproblemen behoren tot de belangrijkste redenen van ziekteverzuim. Dit heeft niet alleen grote gevolgen voor de werknemer, maar ook voor het bedrijfsleven en de gehele maatschappij. Met dat gegeven moeten we iets doen. En als je preventief wilt werken, moet er aandacht zijn voor de mentale weerbaarheid om uitval, waar mogelijk, te voorkomen.’

Het gaat er niet om dat gemeenten het nu voor het zeggen hebben, in plaats van het rijk. Het gaat er om dat professionals anders gaan werken. Professionals zijn geen helden, vindt Gert Schout. ‘We hebben geen experts nodig, maar mensen met zelfrelativering en humor.’

‘Er moeten kwijtscheldingsregelingen komen voor mensen met zeer problematische schulden’, zegt GroenLinks in haar conceptverkiezingsprogramma. Maar is dat wel de oplossing voor het echte probleem? ‘Wat GroenLinks wil, kan al lang.’

De emoties liepen ook in Nederland hoog op na de mislukte coup in Turkije. Hoe om te gaan met dit soort geïmporteerde spanningen?

Venray heeft als elke gemeente de handen vol aan de transities in het sociaal domein. Stan Verhaag sprak er onlangs een verzorgende IG.

Mensen met dementie en hun mantelzorgers hebben meer baat bij laagdrempelige dagbehandeling in de wijk dan dagbehandeling in een verpleeghuis. Recent promotieonderzoek van gezondheidswetenschapper Marijke van Haeften-van Dijk laat dit zien.

Op de Oude Rijn tuft een sleepbootje voorbij, vader met kapiteinspet achter het roer, de kinderen met de benen bengelend over het gangboord joelend over de koude waterspetters. ‘Gaat de hele dag door’, zegt Jenine Timmers, directeur van het Advies- en Klachtenbureau Jeugdzorg (AKJ), de organisatie van vertrouwenspersonen in de jeugdhulp. Ze heeft vanaf de keukentafel op de vide van de Leidse woning uitzicht op het water.

In Arnhem staat het opbouwwerk stevig onder druk. Welzijnsorganisatie Rijnstad moet in 2019 één miljoen euro hebben bezuinigd. Ambtenaren nemen het werk over. En dat kan zomaar in meer gemeenten gaan gebeuren. Wel of geen goed plan?

Opa’s en Oma’s Passen Op Een Huisdier (OOPOEH) van een gezin of bewoners in de wijk. Ze letten op de kat of laten de hond uit en komen zo uit het sociaal isolement. Portret van de winnaar van de nationale eenzaamheidsprijs.

Jongeren met een angststoornis krijgen vaak niet de juiste hulp. Wijkteams herkennen angstklachten niet. ‘Het belang van specialisten aan de toegangspoorten wordt door gemeenten onderschat.’

Veel dak- en thuislozen hebben allereerst behoefte aan een antwoord op vragen als: wie ben ik? En: hoe kan ik op deze puinhoop weer een nieuw leven opbouwen? Sociaal werkers vinden het echter lastig om bij zulke zingevingsvragen stil te staan.

Een late vijftiger, net ontslagen uit de verslavingskliniek, meldt zich bij een buurtvoorziening. Wat doe je als organisaties, bij wie je over zijn situatie te rade wil gaan, de boot afhouden?

Werknemers kunnen best zonder werkgever. Ze regelen het werk onderling wel. Levert meer ruimte en minder bureaucratie op. En de cliënt vaart er wel bij. ‘We hebben nu zoveel meer plezier in ons werk.’

Nieuwe digitale ontwikkelingen, handige apps en gadgets voor het sociaal domein. Heb je tips? Mail dan: zorgenwelzijn@bsl.nl

Lydia is twee jaar geleden gescheiden. Met haar twee kindjes van vijf en zeven jaar vond ze gelukkig snel een andere woning in de particuliere verhuur. Wel 750 euro kale huur, maar ze kon dat net bij elkaar verdienen, dacht ze. Tot haar baas zei dat hij haar minder uren wilde laten werken. ‘Ik verdiende gewoon niet genoeg, kwam geld tekort. Dat stapelde zich op. Binnen drie maanden had ik rond de 2000 euro aan schulden.’

Wijkteams leren steeds beter om burgers in hun eigen omgeving hun eigen oplossing in handen te geven. Dat zien wij graag. Want het grootste deel van de mensen die ergens de overheid voor nodig heeft, weet heel goed wat die oplossing moet zijn. Niet alleen de mensen die een dakkapel willen, maar ook gezinnen met veel problemen. Om die burger serieus te nemen, proberen professionals in de wijk zoveel als mogelijk ‘naast’ de burger te staan. Om op die manier de zelfredzaamheid van burgers maximaal te benutten.