Wijkteams leren steeds beter om burgers in hun eigen omgeving hun eigen oplossing in handen te geven. Dat zien wij graag. Want het grootste deel van de mensen die ergens de overheid voor nodig heeft, weet heel goed wat die oplossing moet zijn. Niet alleen de mensen die een dakkapel willen, maar ook gezinnen met veel problemen. Om die burger serieus te nemen, proberen professionals in de wijk zoveel als mogelijk ‘naast’ de burger te staan. Om op die manier de zelfredzaamheid van burgers maximaal te benutten.
Maar in de decentrale uitvoeringspraktijk is zelfredzaamheid een toetsingsinstrument geworden. Zelfredzaamheid is nodig om toegang te krijgen tot bepaalde zorg of ondersteuning. Om bijvoorbeeld in de schuldsanering te komen, moet iemand vooraf laten zien dat hij of zij gemotiveerd is en zelf de administratie kan bijhouden. Wat heeft het immers voor zin om iemand toe te laten tot een traject dat om veel zelfdiscipline vraagt, als de kans groot is dat hij binnen een jaar weer uitvalt?
Maar wat nu als iemand wel zelfredzaam is, ‘maar nu even niet?’ In het noorden van het land ontmoetten we een zelfstandige, mondige,
