‘Of ik een plan realistisch vind, doet er niet toe’. Aldus Leo van Loon, directeur van de Buzinezzclub in Rotterdam, in een artikel van collega Anke Welten op pagina 40 in dit nummer.

‘Sbs 6’, appt m’n zus mij op een avond. Op die korte en krachtige manier geeft ze me doorgaans kijktips. Ik vermoed iets met ambulances, politiemotoren, en helikopters. Haar voorliefde voor de hulpverleners in actie, ken ik maar al te goed. Het blijkt een aflevering van De Meldkamer. Een gewelddadige woningoverval door drie jochies tussen de veertien en vijftien jaar.

‘Huishoudelijke hulpen dreigen hun baan te verliezen. Of ze worden overgenomen van failliete zorgaanbieders of zorgaanbieders die stoppen tegen slechtere arbeidsvoorwaarden. De gemeente probeert de goedkoopste zorgaanbieder te contracteren. De zorgaanbieder verlegt het financiële probleem naar de medewerkers door tijdelijke contracten aan te bieden, door te korten op loon en door bij overname niet de opgebouwde dienstjaren mee te nemen. Wij willen dat bij een overname de huidige arbeidsvoorwaarden van de hulpen behouden blijven. En dat de cliënt-hulpkoppels blijven bestaan. Dat is belangrijk voor de mensen en voor de kwaliteit van de zorg.’

Familie is niet het vanzelfsprekende hulpje van de professional in het verlenen van ondersteuning. Hoogleraar Marian Verkerk: ‘Professionals verlenen in toenemende mate relationele zorg. Dat is niet iets waar ze in opgeleid zijn.’

Twee jaar geleden vroegen Cor van de Sande (nu 69 jaar) en zijn vrouw Tonny (66 jaar) een traplift aan bij de gemeente. Tonny zit twee jaar later in een rolstoel op de psychogeriatrische afdeling van een verzorgingstehuis. Hun mooi gelegen huis, waar Tonny zo lang mogelijk wilde blijven, heeft zonder succes in de verkoop gestaan, en bleef zonder traplift. Wat is er gebeurd? ‘We zijn schandalig behandeld.’

Ze vroeg lachend aan de fotograaf of ze niet kon worden bijgewerkt met Photoshop. Actievoeren gaat je niet in je koude kleren zitten. En ondertussen gaat het werk van Lisette Steert, thuiszorgmedewerker, gewoon door. Ze werkte eerst voor Sensire en leerde daar voor haar eigen baan op te komen.

De wijkteams draaien op volle toeren, maar het werk blijkt een fikse kluif. ‘Juist het versterken van onderlinge betrokkenheid tussen bewoners zou prioriteit moeten hebben, maar het bungelt onderaan.’

Een Eigen Kracht-conferentie (EK-c) kan helpen bij het ontwikkelen van meer informele zorg vanuit de familie. Bij kwetsbare ouderen werkt dit echter zelden, toont promotieonderzoek van Rosalie Metze aan.

De keukentafel in de Amsterdamse jaren 60-woning is praktisch ingericht met de krant van vandaag, een verse lading fruit en een volle wasmand. Jaap Noorda doet geen moeite om dit snel even weg te werken. ‘De tafel van een socioloog’, zegt hij schouderophalend. ‘Hier is ruimte voor een gesprek en hier eten mijn vrouw, ik en de jongste dochter. Zij is de enige van de vier kinderen die nog thuis woont.’ Noorda trok als 17-jarige vanuit de Noordoostpolder naar Amsterdam om sociologie aan de VU te studeren en is nooit meer weggegaan uit de stad. Het feit dat zijn onderzoeksbureau Noorda en Co op de onderste verdieping van het huis gevestigd is, maakt het lastig om werk en privé te scheiden. ‘Ik werk ook in het weekend en ’s avonds als dat zo uitkomt. Ik kom uit een middenstandsgezin. Ik weet niet beter, maar ik kom qua vrije tijd niets te kort.’ Noorda heeft bijna veertig jaar onderzoek in het jongerenwerk achter de rug. Zijn debuutpublicatie was de eerste Methodiek Jongerenwerk van Nederland in 1981 en zijn recentste Young Leaders, dat eind 2015 uitkwam. ‘Een experiment met een pedagogisch activeringsprogramma voor risicojongeren in kwetsbare wijken.

Het Brukske telt zeventig verschillende nationaliteiten. Over de transities in de meest multiculturele wijk van Venray. ‘We zijn aan het pionieren.’

Het fort is het hart van speeltuin De Duizendpoot in de Utrechtse achterstandswijk Pijlsweerd. De schrik is groot als het toestel onveilig blijkt en vervanging te duur. Kinderen komen in actie, buurtpastor Monique de Bree hielp.

Met alle veranderingen in het land van zorg en welzijn, zijn bewoners, professionals en ambtenaren voorzichtig in het toezeggen van bijdragen. Hoe voorkom je dat gezamenlijke bijeenkomsten verzanden in discussie over verantwoordelijkheden?

Inwoners van Eindhoven mogen zelf bepalen welke zorg- of hulpaanbieder hen het beste kan helpen. Om hen van dienst te zijn, lanceert de gemeente: www.eindhoven.steunwijzer.nl. Hiermee kunnen zij in een oogopslag zien welke organisaties in het sociaal domein er zijn, wat hen van elkaar onderscheidt en wat hun kwaliteit is. Een goed idee?

De veranderingen in de jeugdzorg geven professionals de nodige hoofdbrekens. Het is zoeken naar de onderlinge afstemming en jongeren lijden daaronder. ‘Als je wilt dat we verbindingen leggen, moeten we ook de gelegenheid daartoe krijgen.’

Ruim 40 procent van de mantelzorgers is man. Dat is aanmerkelijk meer dan de meeste mensen denken. En zij besteden evenveel uren aan zorg als vrouwen. ‘Vrouwen kunnen van mannen leren de mantelzorg wat meer los te laten.’

Meer dan honderd Vlaamse gemeenten strijden in de 10.000 stappenclash om wie de meeste stappen zet en de actiefste gemeente is. Tienduizend stappen per dag is de ondergrens voor de minimale dagelijkse portie gezonde beweging. Die norm duikt al op in onderzoeken in de jaren zestig ver voor het ontstaan van de smartphone. Een simpele stappenteller does the trick, maarer bestaan natuurlijk ook verschillende apps (Human) en gadgets (Fitbit) om je wandelgedrag bij te houden. Een mooi gevolg van zo’n stappencompetitie in Vlaanderen is dat mensen met elkaar in contact komen. Zo vinden kleinere dorpen het leuk om met elkaar de strijd aan te gaan.

Stel je het volgende voor. Op het hoogtepunt van de crisis besluit je van je partner te scheiden. Geen goede timing, maar sommige zaken laten zich nu eenmaal moeilijk timen. Omdat je partner de kinderen toegewezen krijgt van de rechter, mag die in jullie huis blijven wonen. Op zich vind je dat prima. Het zijn immers ook jouw kinderen. Maar nu moet jij dus ergens anders gaan wonen.

In de wijken Bospolder en Tussendijken in Rotterdam West wonen ongeveer 14.500 mensen, 78 procent daarvan is allochtoon. De leden van wijkteam BoTu (Bospolder-Tussendijken) vormen een afspiegeling van hun werkterrein.

Vraag straatjongeren wat ze willen en vaak luidt het antwoord: een eigen business, ontdekte ondernemer Leo van Loon. Dat antwoord nam hij serieus en dus haalt zijn Buzinezzclub in Rotterdam honderden jongeren uit de bijstand.