Stel je het volgende voor. Op het hoogtepunt van de crisis besluit je van je partner te scheiden. Geen goede timing, maar sommige zaken laten zich nu eenmaal moeilijk timen. Omdat je partner de kinderen toegewezen krijgt van de rechter, mag die in jullie huis blijven wonen. Op zich vind je dat prima. Het zijn immers ook jouw kinderen. Maar nu moet jij dus ergens anders gaan wonen.
Aanvankelijk denk je nog wel een woning te kunnen vinden met voldoende slaapkamers voor de kinderen, voor als die komen logeren, maar dat blijkt al snel onbetaalbaar. Dat wil zeggen, op de particuliere markt. En om voor een sociale huurwoning in aanmerking te kunnen komen, moet je eerst zeven jaar op een wachtlijst staan. Aan de andere kant van het land kun je wel terecht, maar dat kan niet
