Oorzaken van dak- en thuisloosheid

Dak- en thuisloosheid heeft diverse oorzaken, waaronder:

• Financiële problemen
• Psychische gezondheidsproblemen
• Verslaving
• Familieconflicten
• Verlies van werk

Het is belangrijk te begrijpen dat dak- en thuisloosheid iedereen kan treffen. Het kan een sneeuwbaleffect hebben, waarbij meerdere problemen zich opstapelen.

Preventie en actie dak- en thuislozen

Wil je bijdragen aan het voorkomen van dak- en thuisloosheid? Hier zijn enkele stappen die je kunt ondernemen:

1. Onderwijs en bewustwording: Informeer jezelf en anderen over de oorzaken van dak- en thuisloosheid. Dit helpt het stigma te verminderen.
2. Vrijwilligerswerk: Zoek lokale organisaties op die daklozen ondersteunen en bied je hulp aan als vrijwilliger.
3. Donaties: Doneer geld, kleding of andere benodigdheden aan daklozenopvangcentra.
4. Politieke betrokkenheid: Steun beleidsmaatregelen die dak- en thuisloosheid bestrijden, zoals betaalbare huisvesting en geestelijke gezondheidszorg.
5. Empathie en begrip: Benader daklozen met respect en begrip. Soms kan een vriendelijk gebaar een groot verschil maken.

Actieplan Dak- en Thuislozen

Dak- en thuisloosheid is een groot en groeiend probleem in Nederland. Staatssecretaris Paul Blokhuis maakte er in 2019 een speerpunt van in zijn beleid. Zo presenteerde hij in maart 2019 het Actieplan Dak- en Thuisloze Jongeren (doel: eind 2021 zijn er 0 dak- en thuisloze jongeren). Daarnaast stelde hij 200 miljoen euro ter beschikking voor het terugdringen van het grote aantal dak- en thuisloze mensen met extra begeleiding en wil hij dat er voor januari 2022 10.000 nieuwe wooneenheden zijn gerealiseerd voor dak- en thuislozen.

Verandering maatschappelijke opvang van dak- en thuislozen

De nieuwe wooneenheden zijn onderdeel van het grotere plan om de maatschappelijke opvang anders te gaan organiseren. ‘De traditionele maatschappelijke opvang met tien mensen op een slaapzaal, is niet meer van deze tijd. Daarover zijn alle partijen het eens’, zegt Blokhuis. ‘Dat is niet goed voor mensen hun welzijn. Het doel is daarom om de opvang kleinschaliger te maken. Met bijvoorbeeld twee personen op een kamer. En de maatschappelijke opvang af te schalen, zodat niemand langer dan drie maanden in een opvang hoeft te slapen. Maar daarvoor moet eerst de doorstroom soepeler gaan.’