Marie-Anne is een van de verstandelijk beperkte bewoners van De Boeier, een gemoedelijk gezinsvervangend tehuis in een Zwolse woonwijk. Ze voelde drie jaar geleden een bultje op haar borst, het was borstkanker. Marja Rumpf, coördinerend begeleider, hielp samen met haar collega’s Marie-Anne door deze moeilijke tijd heen.

Wanneer mag je als zorgverlener wel en niet de hand op de schouder leggen? Een uitspraak van de inspectie in een recente tuchtzaak zorgde voor veel discussie. ‘Stel gewoon de vraag of je je cliënt mag aanraken.’

De man links op de foto is Jaan Verhaak, Nijmegenaar, begin zestig. Jaan is vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk, ze hebben hem ‘coach vestiging’ genoemd. Jaan helpt statushouders bij het vinden van de weg in de Nederlandse samenleving. Zoals Hagos Kifle Geremariam, gevlucht uit Eritrea, rechts op de foto. De map die voor Jaan ligt, is de Nederlandse samenleving. Hagos spreekt geen Nederlands ook geen Engels en krijgt iedere week post van instanties die hij niet begrijpt. Jaan ordent en bespreekt wat te doen, met hulp van tolk Lemlem Mohamednur. Tijdens dit gesprek gaat het over de financiële nood van Hagos omdat zijn vrouw en kinderen sinds twee maanden bij hem wonen, maar nog niet ingeschreven staan en Hagos dus een uitkering voor alleenstaanden ontvangt. En het gaat over de middelbare school voor Hagos’ oudste. ‘Hoe moet hij daar naartoe?’ ‘Met de fiets.’ ‘Maar hij kan niet fietsen.’

Samenleven in het ‘superdiverse’ Nederland is verre van vanzelfsprekend. Hans Boutellier: ‘Opbouwwerk is zowel uitdagender als meer noodzakelijk geworden.’