arbeidsmarkt

De nieuwe wet Basisvoorziening Kinderopvang – in de maak – schiet tekort, vindt Marianne Riksen-Walraven. ‘Er worden nauwelijks eisen gesteld aan de kwaliteit van de pedagogiek in kinderdagverblijven.’ En dat is hoog nodig, weet zij na drie jaar hoogleraarschap voor de kinderopvang. ‘Het is politiek niet correct om te zeggen dat je uit moet kijken met kinderopvang voor baby’s.” Riksen zegt het toch. “Ik vind het schandalig dat we alleen maar zoveel mogelijk vrouwen naar de arbeidsmarkt willen sturen.’

Werknemers moeten zich gedurende hun arbeidszame leven voortdurend bijscholen om interessant te blijven voor de arbeidsmarkt. Werkgevers dienen hen daartoe in de gelegenheid te stellen. Opleidingsinstituten moeten onderhoudscontracten aanbieden aan organisaties om de kennis en vaardigheden van het personeel up-to-date te houden en het curriculum van de onderwijsinstellingen dient gericht te zijn op leren-leren. Die voornemens maakten deel uit van het Nationaal Actieprogramma 'een leven lang leren'. Twee jaar na de presentatie van het programma is het met de scholing van werknemers echter nog steeds zorgelijk gesteld.

Makkelijk te bemiddelen werklozen zijn door de florerende arbeidsmarkt uit de kaartenbakken van sociale diensten verdwenen. De langdurig werklozen die overblijven hebben intensieve begeleiding nodig. De rol van arbeidsbureaus daarbij is niet langer vanzelfsprekend; de gedwongen winkelnering is onlangs vervallen. Nu de moeilijkste categorieën werklozen aan bod komen, liggen er kansen voor het welzijnswerk. Divosa-directeur Paul Lemmen pleit voor meer samenwerking tussen sociale diensten en welzijnsorganisaties. Het welzijnswerk als gewilde bruid in de sociale zekerheid?

Employability, jobmarketing, loopbaanplanning. Volgens arbeidsdeskundigen moeten zorg- en welzijnsinstellingen zich meer gaan toeleggen op het aantrekkelijk maken en houden van banen voor hun personeel. Want in tijden van toenemende krapte op de arbeidsmarkt is het binnenhalen van voldoende getalenteerde mensen één ding, maar zorgen dat ze tevreden blijven, zich ontwikkelen en niet opgebrand raken en in de WAO belanden, is vers twee.

Regionalisering is het kernwoord in het arbeidsmarkt- en scholingsbeleid. Of het nu om de zorgsector, welzijn of jeugdhulpverlening gaat, de krapte op de arbeidsmarkt moet worden bezworen op regionaal niveau. Daar slaan de sociale partners en arbeidsvoorziening de handen ineen met mobiliteitsprogramma's, transferpunten, loopbaanoriëntatietrajecten en vacaturebanken. Maar hoe zit het met de instroomkant? In de regionale overlegstructuur schitteren de opleidingen door afwezigheid.

Werkgevers in de sociale sector kijken bij het aantrekken van personeel steeds minder strikt naar de gevolgde opleiding. Een bepaald werk- en denkniveau is voldoende. En de afgestudeerden uit de sociale richtingen waaieren op hun beurt uit naar een steeds breder scala van instellingen, waar ze functies met wisselende takenpakketten vervullen. Moeten opleidingen uitsluitend breed opgeleide krachten afleveren die verder op de arbeidsmarkt hun weg wel vinden, of is er nog behoefte aan vakspecifieke kennis?