De dertienjarige Brian en zijn vader wonen op een afgelegen terrein in een caravan. Brians verstandelijk en fysiek beperkte broer Lucien woont in een instelling. Vanwege een renovatie moet Lucien ergens anders opgevangen worden. De vader, gemotiveerd door de financiële vergoeding, haalt Lucien naar de caravan en maakt Brian verantwoordelijk voor de verzorging van zijn broer. Maar hoe praat je met iemand die niet spreekt? Hoe zorg je voor iemand van wie je niet weet wat hij nodig heeft? Jaap Robben beschrijft het in zijn roman Zomervacht.

Je bent als sociaal werker of ervaringsdeskundige betrokken bij een gezin dat in scheiding ligt. Vader en moeder gooien met modder en hun kind van tien jaar wordt daar, bedoeld of onbedoeld, in meegenomen. Na de zoveelste ruzie spreekt het kind tegen jou uit dat ze haar vader niet meer wil zien. Hoe reageer je daarop?

'Als kind had ik er geen idee van dat mijn ouders een verstandelijke beperking hadden. Natuurlijk merkte ik wel dat er iets niet klopte, maar tegelijkertijd wist ik niet beter. Er waren veel praktische problemen, op het gebied van financiën en hygiëne bijvoorbeeld. Mijn vader kon uit onmacht agressief zijn, mijn moeder kon niet erkennen dat haar beperking mijn opvoeding bemoeilijkte.'