Mensen leren niet alleen tijdens opleidingen, maar ook tijdens hun betaalde werk, vrijwilligerswerk of vrijetijdsbesteding. Kennis die dikwijls goed bruikbaar is op de arbeidsmarkt. Zonder diploma’s blijven dit vaak onbenut. Door Erkenning van Verworven Competenties (EVC) kunnen mensen vrijstellingen krijgen voor (delen van) opleidingen. De sectoren zorg en welzijn maken steeds meer gebruik van dit instrument. Om zittend personeel beter te kwalificeren, of om instroom van herintreders, vrijwilligers en mensen met buitenlandse werkervaring en diploma’s te bevorderen. Ook kunnen mensen met gesubsidieerde banen beter doorstromen naar de reguliere arbeidsmarkt. Een win-win situatie voor werknemers en werkgevers, zo luidt algemeen het oordeel. Maar aan de praktijk van EVC valt nog wel wat te sleutelen. Zo is het onderwijs te weinig in staat om voor iedereen een op maat gesneden kwalificatietraject op te stellen. In de praktijk van erkennen bestaan grote verschillen. Ook staan niet alle werkgevers te popelen om hun goedkope - al dan niet gesubsidieerde - arbeidskrachten van een diploma en bijbehorende salarisverhoging te voorzien. Bij de inburgering van nieuwkomers wordt EVC nog weinig ingezet. Het ministerie van VWS stuurt bijvoorbeeld een groot deel van de buitenlandse artsen direct terug de collegebanken in. ‘Moet je iemand die in Irak tien jaar als internist heeft gewerkt dat aandoen?’