Eind vorig jaar zag ik de documentaire Verloren Kinderen van de EO. In deze serie worden probleemgezinnen gevolgd. De worsteling van de ouders in het dagelijks leven wordt treffend in beeld gebracht.
De documentairemakers hebben ervoor gekozen om te focussen op de gezinnen en daarom waren de hulpverleners niet in beeld. Wat ik vooral zag? De enorme toegevoegde waarde die hulpverleners kunnen hebben, zonder dat ze in beeld zijn. Als deze hulp er niet was, waren de problemen voor deze gezinnen waarschijnlijk nog veel groter geweest.
De documentaire is ook een bron aan waardevolle informatie om de zorg te verbeteren. De makers hebben hier slim op ingespeeld
