Lees hier meer blogs van Monique Kempff >>

Daar waar ons pensioenstelsel gebaseerd is op solidariteit en collectiviteit, daar zijn de discussies het hevigst. Gaan de jongeren of de ouderen er op vooruit? Of juist niemand? Wat voor mij wel duidelijk is, is dat langer leven ook langer werken betekent.

Werkgevers hebben daarom ook verantwoordelijkheden ten aanzien van het pensioenakkoord als het gaat om professionals in de gezondheidszorg te behouden voor deze sector. Onderzoek laat zien dat er weliswaar meer jongeren naar de zorg toestromen. En dat de ‘blijfkans’ in de academische ziekenhuizen en gehandicaptenzorg redelijk is,  maar in de thuiszorg een heel stuk minder. En juist deze branche heeft juist de gezondheidszorgers zo hard nodig! 7,1 Procent van de thuiszorgmedewerkers stroomt uit naar een uitkering of “inactiviteit” zoals dat in onderzoekstermen heet.

Als we díe mensen weten te binden, boeien en behouden voor het vak. De suggesties die ik daarvoor deed naar de Minister van VWS werden helaas met de opmerkingen ‘te veel beren op de weg’,  ‘dat moet het veld oplossen’ en ‘daar heeft de overheid al maatregelen in genomen’, afgedaan. Hoe het dan komt dat er nog steeds niet erkend is dat verplegen en verzorgen een zwaar beroep is, zowel in emotioneel als in fysiek opzicht, begrijp ik niet. Het is wél bijzonder dat er in de hele pensioendiscussie vanzelfsprekend wordt uitgegaan van kunnen werken tot 65, 66 of zelfs 67 jaar. Als het dan een gelopen race is, zorg dan voor goede omstandigheden waarin iedereen die race kan uitlopen!