‘Drie episodes in mijn leven ben ik eenzaam geweest. Het begon toen mijn tweelingzusje te vroeg werd geboren en ik alleen in de baarmoeder achterbleef. Toen ik 34 jaar was, in de bloei van mijn leven, ben ik aangereden en kreeg een whiplash met licht hersenletsel. Ik kon niet meer werken, stond er alleen voor, er volgende een lange periode van revalidatie, ontslag en procedures. Vier jaar geleden, ik was 54 jaar, heb ik twee maanden in een rolstoel gezeten met een rughernia. Ik kon dat niet aan en raakte in een depressie. Toen heb ik echt de bodem geraakt.’
José van Erp heeft zware tijden gekend en is steeds teruggeveerd. ‘Ik heb geprobeerd van mijn kwetsbaarheid een kracht te maken. Door je te laten zien, door van betekenis te zijn voor anderen die in een moeilijke periode zitten.’ Dat kost tijd en doorzettingsvermogen. Moeilijk te vinden als je diep weggezakt zit in depressie en in eenzaamheid.
Van Erp: ‘Eenzaamheid betekent voor mij dat ik geen contact meer heb met
