Dit artikel over emotionele eenzaamheid werd eerder gepubliceerd in Zorg+Welzijn Magazine (verschenen februari 2023) en is tot en met 20 september gratis beschikbaar voor alle bezoekers van zorgwelzijn.nl.
Emotionele Eenzaamheid
‘Van jongs af aan heb ik dat ik me een soort alien voel. Ik had wel vriendjes en vriendinnetjes, maar ik miste steeds iets. Dat voelde alleen en het was extra alleen omdat mijn omgeving mijn emotionele eenzaamheid niet opmerkte omdat ik gewoon functioneerde. Ik kon niet goed vertellen wat ik miste.
‘Ik was alleen maar buitenkant’
Ik dacht dat het aan mij lag. Een deel van de last is dat mijn buitenkant niet overeenkomt met mijn binnenkant. Als mensen zeggen: je bent zo leuk, je hebt alles mee, nou, dan ga ik weer naar binnen, dan voel ik me schuldig. Zeker in mijn tienerjaren lagen buiten- en binnenwereld erg uit elkaar, ik was alleen maar buitenkant, heel erg bezig met aanpassen aan de ander. Ik gaf mijn binnenkant geen aandacht meer. Ik kan niet goed woorden geven aan het gevoel dat het me gaf. Somber, verdrietig, die woorden zijn veel te klein, het was veel groter. Verscheurd, en dan bijna letterlijk.
‘Ik zoek allebei, een professional én een ander mens’
Het ging op een gegeven moment zo slecht dat ik wel de hulpverlening in moest. Ik ben verschillende keren opgenomen. Maar professionele hulp betekende voor mij lange tijd dat ik van de regen in de drup belandde. Juist de afstand met de professional, de afstand omdat hij of zij zich enkel als professional opstelde, voedde mijn verscheurdheid. Ik zoek allebei, een professional én een ander mens. Het gaat mij om wederkerigheid. Dat een relatie twee kanten op is, ook die tussen mij en de therapeut. Ik wil graag dat de professional daarvoor open staat.
In de therapie werd contact afgehouden
Een wederkerige relatie in de kamer van de therapeut is ingewikkeld. De een is hulpvrager, de ander is hulpgever. De een is zeker, de ander is kwetsbaar. Je bent gebonden aan een ruimte en een vaste tijd. Maar je bent nog steeds met twee mensen in een kamer, dus gebeurt er van alles, je reageert op elkaar, en ik vind niet dat je je dan verdekt kunt opstellen achter je functie. Die therapeut is ook een mens, waar ik iets aan kan opmerken, irritatie of afwezigheid. En dat je dan niet gelijk de therapeutische wedervraag ‘waarom ben je nu voor mij aan het zorgen?’ krijgt. Dat voedde alleen maar mijn probleem, dat was zo pijnlijk, dat zelfs in de therapie het contact werd afgehouden.
Praktische inzichten over emotionele eenzaamheid
Blijf op de hoogte van de laatste praktische inzichten over eenzaamheid met de gratis online nieuwsbrieven van Zorg+Welzijn, het vakmedium voor professionals in het sociaal domein.>>
‘Ik ben minder aan het verdwijnen’
De therapeut bij wie ik nu ben, laat het contact tussen ons wel toe. Dat helpt me ontzettend. Ik had een enorme behoefte aan hechting, aan nabij contact en tegelijkertijd was ik daar heel erg bang voor. Ik heb die angst nu minder. Ik probeer meer aan te geven wat ik ervaar en voel, ben minder bang dat de ander dan meteen weggaat. Ik ga het nu meer aan, ik ben minder aan het verdwijnen.’
Anne van Winkelhof publiceerde in november 2022 over haar emotionele eenzaamheid en de professionele hulp die ze kreeg het boek Alles wat ik wilde zeggen maar niet zei.
