Door Alexandra Sweers – ‘Tot nu toe hebben beleidsmakers weinig echt contact met de doelgroep waarvoor ze allerlei emancipatieprojecten bedenken’, stelt projectleider Jenny van Eyma. Er bestaat wel beleid om bijvoorbeeld geïsoleerde allochtone vrouwen te helpen, maar de verbinding ontbreekt nog vaak. ‘De gemeente zegt dan: “Jij bent geïsoleerd en participeert onvoldoende, wij gaan jou hiermee helpen”, maar bij die focusgroepen horen wij dat sommige vrouwen het juist fijn vinden om thuis te zijn en de zorg voor het gezin te hebben.’

Mondig
Emancipatie, het is nog een vaag Westers begrip onder allochtone mannen en vrouwen. Zo blijkt uit de verschillende gesprekken die zij apart van elkaar, maar ook met elkaar hadden. Met als doel te weten komen hoe deze doelgroep wil en kan emanciperen. Van Eyma: ‘Vaak denken mannen dan aan Westerse, mondige vrouwen. Dat vinden ze helemaal niks en daardoor kunnen er heel veel spanningen in het huwelijk ontstaan. Zij begrijpen niet hoe emancipatie zich in Nederland heeft ontwikkeld, maar we horen ook dat zij daar wel meer over zouden willen leren.’

Rolverdeling
Ook speelt de omgeving een behoorlijke rol wanneer het om emancipatie gaat, constateerde Van Eyma. Ze vroeg de deelnemers bijvoorbeeld: Waardoor lukt het soms niet om iets te veranderen, te ‘emanciperen’? ‘Een man vertelde ons dat hij thuis met zijn vrouw de taken prima verdeeld had. Hij kookt en neemt een deel van de zorgtaken op zich. Maar zodra er familie op bezoek komt, gaat zijn vrouw hem weer bedienen en speelt de traditionele rolverdeling weer op.’ De gemeenschap kijkt mee, waardoor het emanciperen moeilijk gaat, stelt Van Eyma. ‘Al zouden ze hun dochter bijvoorbeeld meer vrijheid willen geven, kunnen ze dat vaak niet doen.’

Fanatiek
Vrijwilligerswerk in Nederland is vaak ook te gestructureerd voor de allochtone vrouwen, zo blijkt uit de gesprekken. ‘Zij doen wel graag vrijwilligerswerk, maar zijn het niet gewend om zich gelijk op vaste dagen en tijden te committeren. Een keer koekjes bakken, of een middag verzorgen op school, willen zij best.’ De vrouwen schrikken er soms van hoe fanatiek het er aan toe kan gaan. ‘Dat vrijwilligers worden beoordeeld en dat er geëvalueerd wordt, dat schrikt ze af.’

Zonde
Het gaat erom dat deze groep zelf kan aangeven wat voor hen werkt. Van Eyma: ‘Gemeenten steken vaak veel geld in projecten waarvan zij zeggen: “Ik heb daar niks aan”. Zonde van het geld, vinden ze.’ Met behulp van de focusgroepen kunnen gemeenten contact krijgen met de doelgroep en ervaringen uitwisselen. ‘Het zijn mensen die in ontwikkeling zijn en zelf vinden dat zij nog meer kunnen emanciperen. De behoefte om er met de gemeente over te praten is er enorm: geen enkele focusgroep wil ermee stoppen.’

Meer weten? Lees dan ook de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Daarvoor kunt u zich hier aanmelden.

Bron: Foto: ANP/Robin Utrecht