De vorige keer blogde Ike over het spel dat ontstaat rondom het leven van haar demente oma >>

Een kleine samenvatting van het kleinschalige onderzoek naar een geschikt televisie programma met als kritische respondent mijn oma. Ik ondervind namelijk al snel dat ondanks dat mijn oma altijd wel zegt dat ze alles leuk vindt om te kijken, ze eigenlijk helemaal niet zoveel leuk vindt. Het blijkt een vrij lastige kijker te zijn. Het huidige aanbod op de televisie blijkt te gewelddadig (bijvoorbeeld actiefilms), er is te veel gekakel (bijvoorbeeld talkshows en vrouwenfilms) of te veel gezeur (bijvoorbeeld politieke programma’s).

Plezier

Maar is het zijn van een lastige kijker een reden om niks voor deze doelgroep uit te zenden? Ik vind van niet. Dat mijn oma een lastige kijker is, heeft niks te maken met dat ze geen televisie wíl kijken. Het probleem ligt in het feit dat het huidige aanbod op de televisie simpelweg niet te volgen is voor mijn oma waardoor ze hier ook geen plezier aan kan beleven.

Activeren en entertainen

Waarom stellen we, met het grote (groeiende) aantal dementerenden in gedachten, niet één kanaal beschikbaar waar we de dementerende ouderen wél tegemoet komen? En laten we dan vooral stilstaan bij hoe we deze doelgroep zouden kunnen activeren én entertainen. Want ik geloof dat deze twee dingen hand in hand gaan. Als mijn oma namelijk lacht, vergeet ze even alle andere zorgen waar ze zich, misschien een minuut eerder, ontzettend druk over maakte. Het geeft hierdoor een moment van rust en humor en dit werkt meer genezend dan een appel.

Weinig aandacht

Af en toe zit mijn oma te genieten voor de televisie. Zoals bij ‘Boer zoekt Vrouw’, bij afleveringen van concerteren van André Rieu en bij sommige kinderprogramma’s zoals ‘Welkom bij de Romeinen!’. Het kan dus zeker, maar het is jammer voor de dementerende ouderen dat er nu zo weinig aandacht aan wordt besteed.