De vorige keer blogde Anne over de blote lichamen van Doortje en Jan >>

Ik ben op weg naar Lies. Lies is 92 en is klaar met haar leven. Ze is moe. Altijd. Ook wanneer ze niets doet of gedaan heeft.

Hobby

Lies woont in een groot huis met een grote tuin. En in die tuin heeft ze haar hobby; buiten zitten. Vroeger was het zitten in de tuin onderdeel van een groter geheel; tuinieren. Ze heeft haar hobby in de loop der jaren grondig moeten bijstellen.

Beloning

Eerst deed ze de hele tuin zelf. Ze was er trots op. Het was haar visitekaartje. Ze gunde zich geen rust en zat er alleen wanneer alle werk gedaan was. Het zitten was de beloning voor haar arbeid. ‘Dan was ik moe maar voldaan’, zo vertelde ze me trots.

Afstaan

Naarmate de jaren verstreken, moest ze steeds meer afstaan aan de tuinman. Eerst alleen het snoeien, later ook het grasmaaien en uiteindelijk zelfs het wieden. Alleen ‘het zitten’ bleef nog over.

Afscheid

Vorig jaar september nam ze ook hier afscheid van. Ze was ervan overtuigd dat het de laatste keer was dat ze op het dikke, gebloemde kussen had gezeten. Het werd herfst en de volgende zomer zou ze zeker niet meer halen. Daar twijfelde ze niet aan en ik deelde die overtuiging. We hadden het er samen over.

Mooi geweest

Ik gaf aan dat het mij zo erg leek, wanneer je weet dat je nooit meer buiten zult zitten.  Zij ervoer dat niet zo. Juist niet. Zij legde mij uit dat ze haar leven geleefd had. Dat de dagen die er nog bij zouden komen, niets meer zouden toevoegen. Geen nieuwe lente en geen nieuwe zomer meer voor haar. Dat zou te veel zijn. ‘Het is mooi geweest zo’, zei ze. Ik grapte dat ik het tuinkussen ritueel zouden kunnen verbranden…

Ongelijk

En toch zit ze er weer. Uren, dagen, weken, maanden en zelfs seizoenen verstreken. We hadden ongelijk.