‘Samen scheiden’. De titel van de brochure van Parant

klinkt paradoxaal. Toch dekt de vlag de lading. Want Parant wil echtelieden

helpen met elkaar in gesprek te blijven en voorkomen dat zij door juridische

verwikkelingen omtrent kinderen, omgangsregelingen en boedelscheiding tegenover

elkaar komen te staan. Parant is een initiatief van de afdelingen Algemeen

Maatschappelijk Werk van twee thuiszorginstellingen, Vitras in Nieuwegein en

WeideSticht in Maarssen. Volgens Gerard Tromp, divisiemanager AMW bij

WeideSticht, dicht de nieuwe service een gat in de hulpverlening. ‘Er zijn veel

instanties die zich bezighouden met relatieproblemen en de afwikkeling van

scheidingsprocedures, maar geen van allen werpt zich op als bemiddelaar in de

scheiding. Er is niemand die zegt: nu gaan we samen rond de tafel zitten en op

een zo goed mogelijke manier afspraken maken over het omgangsrecht, de kinderen

en het verdelen van de theelepeltjes.’

Sinds de start van Parant op 1 november hebben zich een tiental cliënten

gemeld. De dienst beschikt over vier maatschappelijk werkers, twee vanuit

WeideSticht en twee van Vitras. Naast hun activiteiten voor Parant werken zij in

het reguliere maatschappelijk werk. Voor hun nieuwe taak hebben zij aanvullende

cursussen gevolgd op juridisch en methodisch gebied. De scheidingsbegeleiders

moeten in staat zijn om zakelijk en resultaatgericht te werken, kunnen omgaan

met advocatenkantoren en feeling hebben voor klantenacquisitie. Dat laatste is

van belang, want de diensten van Parant worden niet vergoed. Het inschakelen van

een scheidingsbegeleider kost 125 gulden per uur. Alleen het eerste oriÔnterende

gesprek van een half uur is gratis. Niet iedereen zal in staat zijn om gemiddeld

750 gulden voor een zestal gesprekken met een Parant-medewerker op tafel te

leggen. Kritiek op het feit dat de begeleidingsdienst met dit tarief een flinke

doelgroep uitsluit, vindt Tromp ‘een beetje flauw’. ‘Het is het verhaal van de

half volle of de half lege fles. Je kunt kijken naar wat er niet is, maar ook

naar wat er wel is. Parant vult een leemte. Een bepaalde groep kan daar gebruik

van maken, anderen niet. Het is nu eenmaal zo met een commercieel product als

dit dat meer koopkrachtigen er eerder een beroep op zullen doen dan mensen met

weinig geld. Maar het AMW staat nu eenmaal voor de taak om zich flexibeler en

minder afhankelijk op te stellen van gemeentelijke subsidies. We moeten

ondernemersrisico gaan dragen. Dat doen we door dergelijke dienstverlening op

commerciÎle basis.’ Parant probeert haar diensten wel toegankelijk te maken voor

minder draagkrachtigen door te kijken of er subsidie te vinden is voor het

project. En er wordt gekeken of sociale diensten bereid zijn vanuit de

bijzondere bijstand de diensten van Parant te vergoeden. Het bedrag dat van de

cliÔnten gevraagd wordt, vindt Tromp niet buitensporig hoog. ‘Een advocaat

rekent al gauw tussen de 250 en 350 gulden per uur. Onze inzet kan het aantal

uren van een advocaat verminderen. Daarbij, mensen geven vaak duizenden guldens

uit aan hun huwelijk. Dan mag een goede beÔindiging ervan toch ook wel iets

kosten.’

Terugkrabbelen

Volgens Tromp is het een voordeel dat Parant gebruik kan maken van de

maatschappelijk werkers van Vitras en WeideSticht. ‘Begeleiding bij

relatieproblemen is een belangrijke taak van het AMW. Deze mensen hebben daar

jarenlange ervaring mee.’ Moeilijker ligt het met de scheiding tussen de taken

die onder het regulier maatschappelijk werk vallen en de commerciële

dienstverlening van Parant. Want wat moet een scheidingsbemiddelaar doen wanneer

hij constateert dat er misschien nog wel mogelijkheden zijn om de relatie voort

te zetten? Doorverwijzen naar de niet- commerciële dienstverlening van het AMW?

‘Ja,’ zegt Tromp. ‘De medewerkers van Parant zijn voor hun boterham niet

afhankelijk van hun werk als scheidingsbemiddelaar. Als een scheiding voorkomen

kan worden, zijn ze aan hun beroep verplicht deze mensen door te verwijzen naar

het AMW. Als ze door zouden gaan met de bemiddeling terwijl mensen gaan

twijfelen over de scheiding, zouden ze toch vastlopen. Dan krabbelen cliënten

terug op het moment dat ze een handtekening onder de scheidingsafspraken moeten

zetten.’ En wat doet een maatschappelijk werker wanneer een stel met

relatieproblemen aangeeft geen heil meer te zien in hun huwelijk? De

hulpverlening staken en de zaak in handen leggen van Parant, tegen 125 gulden

per uur? ‘Als echtlieden met emotionele blokkades aankloppen bij het AMW, kan

het moment komen dat de maatschappelijk werker zegt: ok«, het is duidelijk dat

jullie niet verder samen door het leven willen. Voor de zakelijke afwikkeling

kunnen jullie bij Parant terecht. Ik denk dat het ook goed is de materiële zaken

op deze manier van de emotionele te scheiden.’ Tenzij het echtpaar in kwestie

daar het geld niet voor heeft. ‘Tsja,’ zegt Tromp, ‘als mensen zeggen: ik kan en

wil niet betalen, dan houdt alles op.’/Eric de Kluis