Iedereen praat op een andere manier over eenzaamheid, met een andere taal en vanuit een ander perspectief. Het is belangrijk om daarvan op de hoogte te zijn, stelt hoogleraar Andries Baart: ‘Er heerst in Nederland een monocultuur in het denken en praten over eenzaamheid. Maar bewustzijn over de verschillende discoursen kan ons juist verder helpen.’
Verstandige benadering van Andries Baart. Mooi! Wat ik me afvraag is in hoeverre eenzaamheid gezien wordt als een gevolg of een reactie op een hechtingsstoornis? Dus als een manier van het in leven staan waarbij de oorsprong in de (vroege) jeugd ligt?