Een zeer ruime kamer, zonnestralen die binnendwarrelen. Een lege hondenmand, in een luie stoel doet een man een dutje. Het is het bezoek van Kitty de Rooij. Zelf is ze naar het ziekenhuis om naar haar ogen te laten kijken. Gherina Koenen begeleidt haar. Hondje Binky is achtergebleven. Even later komen ze terug in De Herbergier, de woonleefgemeenschap voor dementerenden in het centrum van Arnhem.

‘Hoe gaat het met de staar?’, vraagt Adriaan Koenen, die De Herbergier samen met zijn vrouw Gherina runt. ‘Ik laat me echt niet opereren’, zegt Kitty de Rooij direct. ‘Ik denk dat het goed is om het wel te doen’, aldus Gherina. ‘Maar ik bepaal het niet.’

Kitty De Rooij kijkt bedenkelijk. ‘Daar gaan we het nog over hebben met Anneke’, besluit Gherina. De oude dame knikt instemmend. Alle beslissingen worden genomen met haar beste vriendin Anneke, die haar wettelijk vertegenwoordiger is.

Andere wereld
Kitty de Rooij is één van de zestien gasten die in De Herbergier woont. Ze is de enige bij wie het dementieproces nog niet zo ver is gevorderd. De overige gasten bevinden zich al in een andere wereld, vaak in hun verleden. Ze beseft dat ze steeds meer vergeet, is daar verdrietig om, maar kan tegelijkertijd grappen maken met het opperhoofd, zoals ze Adriaan noemt.

Een jaar geleden is ze verhuisd vanuit haar hofjeswoning in Haarlem naar deze woonleefgemeenschap. Met een werkverleden in de zorg wist ze dat ze niet naar een instelling wilde. Geen gesloten deuren, niemand die haar zou commanderen. De kleinschaligheid van De Herbergier sprak haar aan en dus verhuisde ze naar Arnhem. ‘Ik ben een stuk van mijn zelfstandigheid kwijtgeraakt. Maar hier kan ik in ieder geval kenbaar maken wat ik wil. En er wordt ook naar geluisterd. Ik hoef geen kamer te delen en kan zelf bepalen wanneer ik mensen om me heen wil hebben’, vertelt ze enthousiast.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nummer 5, mei 2010.