Drie jaar nieuwe Jeugdwet. Die was hard nodig, zeggen Jo Hermanns en Robert Vermeiren. Maar de uitvoering in de praktijk blijkt zeer weerbarstig. 'Jeugdteams moeten hun eigen mensen gaan opleiden.’
Ze hadden elkaar eigenlijk in het Leids Universitair Medisch Centrum de hand moeten schudden. Jo Hermanns en Robert Vermeiren (zie kaders). Het eerste winterweer en het daaruit voortvloeiende verkeersinfarct gooiden roet in het eten. De conferencecall doet echter niets af aan de geestdrift van de heren.
Reden voor het gesprek is de aanhoudende stroom aan zeer kritische berichtgeving over de ontwikkeling van de hulpverlening aan kinderen en jongeren sinds de
Bedankt voor uw artikel. Interessant om te lezen.
Naar mijn idee wordt ‘een nieuwe manier van werken door een aantal aspecten belemmerd in de gemeente waar ik werk als jeugdzorgwerker in het sociaal team.
1. Deze gemeente ‘kantelt’ zelf niet jeugdbeleid. Er wordt van bovenaf beleid gemaakt waar werkers geen invloed op hebben. Hierdoor ontstaat geen proces waarin beleid en uitvoerders ‘gaan transformeren’ en nieuwe oplossingen vinden. Ook de zorgaanbieders worden vooral gecontroleerd wat mijns inziens innovatief, creatief en kostenbesparend werken belemmerd. Professionals ‘zelf’ opleiden vraagt om randvoorwaarden wat mij betreft, anders leren ook nieuwe prof. op de oude wijze hun werk doen.
2. De professionals hebben een hoge werkdruk en weinig kennis (lezen inderdaad weinig). Ze blijven op de oude manier werken hierdoor en verwijzen veel.
3. De client is gewend voorzieningen te krijgen en wijst informele oplossingen vaak af. Inzet van Soc. netwerk wil men niet of slechts heel beperkt. Men beroept zich op privacy en allerlei redenen waarom anderen ‘niet lastig gevallen kunnen worden.. Daardoor blijft prof. hulp verwijzing nodig.
4. Er zijn te weinig alternatieven op collectief aanbod voor problemen en er zijn bijv. geen steungezinnen die een steuntje in de rug kunnen zijn voor gezinnen ipv gespecialiseerde jeugdzorg.