De keuken in de Utrechtse bovenwoning is klein en rommelig, maar baadt in de warme voorjaarszon. Schrijver en voormalig dakloze Wim Eickholt is niet iemand die de schijn ophoudt. De pannen van de vorige avond staan nog op het gasfornuis en de vaat is niet gedaan, maar de koffie is vers.
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Eickholt beschrijft in zijn boek Wat ik nou toch heb meegemaakt! (Uitgeverij De Graaff) hoe waardevol een eigen woning is na een jaar dakloosheid. ‘Toen ik ging afkicken in psychiatrie- en verslavingscentrum Juliana-Oord was ik zo blij met een kamer met een douche en toilet en mijn eigen sleutel. Slapen in de nachtopvang betekent een achtpersoons slaapzaal en continu op je hoede zijn. Je spullen aan je bed vastbinden, anders word je bestolen’, vertelt hij met zijn mooie theaterstem.
Zijn straatervaringen hebben niet alleen geresulteerd in een eerlijk, onopgesmukt boek, maar ook in de korte theatervoorstelling De zwerver en de
