Je kunt maar beter je been breken. Dat klinkt misschien raar, maar als het gaat om slachtoffers van seksueel geweld is het wel waar. Nog los van de mentale gevolgen van seksueel geweld versus een gebroken been, is het met een gebroken been zichtbaar duidelijk dat je iets hebt meegemaakt, dat je misschien pijn hebt en dat er rekening met je moet worden gehouden. Maar als je slachtoffer bent van seksueel geweld ziet waarschijnlijk niemand dat aan je.
Daar bovenop ligt er, nog steeds, een taboe op het bespreken van seksualiteit, krijgen slachtoffers van seksueel geweld soms te maken met victim blaming (met zo’n kort rokje heeft ze er ook om gevraagd) en waarschuwen ouders hun kinderen voor ‘de enge man in de bosjes’ terwijl ongeveer negen op de tien daders bekenden van hun slachtoffers zijn.
Iva Bicanic, landelijk coördinator van het Centrum Seksueel Geweld, pleit er daarom
