Annelies, 70 jaar, mantelzorger, maar niet vrijwillig: ‘Noodgedwongen ben ik steunpilaar en mantelzorger van mijn ex-partner geworden. Niet omdat ik dat zelf wilde, maar omdat ik in die rol ben terechtgekomen en er niet uitkom. Vijf jaar geleden ging het psychisch en fysiek heel slecht met mijn ex-partner.'
‘Hij woont alleen. Zijn huisarts en zijn internist hadden niet door hoe slecht het met hem ging. Ik heb ervoor gezorgd dat hij in het ziekenhuis kwam. Toen hij weer thuiskwam, ben ik hem gaan helpen. Zijn familie liet het afweten. Hij is 84 jaar en ik woon in de buurt. De zorg voor hem stelt mij eigenlijk voor heel moeilijke emotionele dilemma’s en problemen. Ik kan daar niet meer mee overweg.
Van zorgprofessionals heb ik onvoldoende steun gekregen. Toen ik mijn huisarts bezocht omdat ik overspannen raakte, zei hij tegen mij: je kunt toch nee zeggen. Ik was verbijsterd.
