De lockdown in de gehandicaptenzorg is al even voorbij. Ik durf het nauwelijks hardop te zeggen, laat staan op te schrijven: voor je het weet komt er een nieuwe lockdown. Of gebeurt er iets anders waardoor de zorg voor Yaël, die ik altijd als min of meer vanzelfsprekend beschouwde, op losse schroeven komt te staan. Ik durf me nog niet rijk te rekenen.
Yaëls verplichte periode thuis heeft veel met me gedaan. Ik was boos over de gebrekkige communicatie vanuit de instelling. Dat er nooit een mail volgde op een persconferentie waarin stond wat dat voor de kinderen in de instelling betekende of wat de instelling met de inhoud van de persconferentie ging doen. Dat het brengen en halen niet geregeld was toen de dagbesteding weer een paar dagen geopend was. Dat het busje niet kwam toen
