Haar moeder is 65 als de eerste tekenen van dementie zich aandienen. Samen met haar zus besluit Aniana Taelman voor haar moeder, die snel achteruit gaat, te zorgen. En alsof het vechten tegen de ziekte en zelf overeind blijven niet lastig genoeg zijn, komt er ook een ander rouwproces naar boven. Dat andere rouwproces is de niet verwerkte zelfmoord van haar vader van zestien jaar eerder. In Het einde is nu schrijft Aniana haar strijd, pijn, woede en angst van zich af en zet ze de eerste stappen naar haar eigen heling.
Hoe gingen zorgprofessionals met je moeder en jullie om?
‘Heel wisselend. De eerste keer dat ik met mijn moeder op de afdeling geriatrie in het ziekenhuis was, waar ze twee maanden moest blijven, schrok ik echt. De verpleegsters wisten, in mijn beleving, niets van hoe ze moesten omgaan met iemand met dementie. Dat heb ik bewust in het boek beschreven omdat ik achteraf van meer naasten hoorde dat ze
