Je hebt een vermoeden van huiselijk geweld of kindermishandeling. Er kunnen al snel ethische dilemma’s ontstaan in de praktijk waardoor professionals zich handelingsverlegen kunnen voelen. Wat kan helpen om nodig om daadkrachtig én zorgvuldig te handelen? ‘Moed’.
Deze week is de Week tegen Kindermishandeling. Om professionals vakinhoudelijk bij te scholen organiseerden Augeo Foundation en Integraal Werken in de Wijk (waaronder Movisie en Nederlands Jeugdinstituut) een webinar over het signaleren van kindermishandeling en hoe professionele moed kan ondersteunen bij het in kaart brengen van de signalen en adequaat handelen.
Een veelgenoemde situatie die tot twijfelen kan leiden is de reactie van ouders als je je vermoeden van kindermishandeling
In 1980 in een groot ziekenhuis kwam een oudere zeer magere vrouw op brancard binnen. In bed lag zij in een foetushouding door haar contracturen en gilde angstig , nee, nee, als ik te dichtbij kwam, als verpleegkundige. Zij had enorme diepe decubitus op billen, heupen,rug, hielen, knieën, oren waar het pus uit droop. De klachten van stankoverlast door de buren bleek de reden van handelen te zijn geweest. Voor die tijd was het doorgeven van deze ernstige situatie in een boven woning in Leiden gestart door een huisarts, die vervolgens maatschappelijk inschakelde, waarna een geestelijke ingeschakeld werd en zo ging dat door. NIEMAND HANDELDE in het belang van deze vrouw. Verzorgd door haar schoondochter in haar eigen woning waar twee honden rondliepen die niet buiten kwamen. Er zou geld aanwezig zijn van dit slachtoffer, deze zo zieke zwaar ondervoede vrouw. En ruim 40 jaar later is er nog helemaal niets veranderd!! Om woest van te worden!!
Zelf opgegroeid met een dwangmatige narcist vlgs een psychiater, m.i. een psychopaat heb ik het nodige en verminkende mee gemaakt. Mijn hulpvragen aan de ggz aan 1982 tot 2022 heeft nooit iets zinnigs opgeleverd. Integendeel, jong aangeleerde angst e.d. werd gebruikt om hun zienswijzen erkend te horen. Enige vorm van luisteren en doorvragen, medeleven en meedenken was en is volkomen afwezig. Sterker nog, het was therapeutisch om daar niet over te praten. Aannames die geen enkele onderzochte grond of bestaansrecht hebben. Dit bewust wegkijken is vooral het eigenbelang van deze zgn. hulpverleners. Dat is wat ik ervaren heb van deze zich duur laten betalende ” angstige zorgverleners in hun zorginstellingen”! Zeer gewetenloos!!
Hun niet willen weten en niet handelen zal mede de oorzaak zijn van de zo ernstig vastlopen ggz zorg al 25 jaar. Een verdienmodel dat niets te bieden heeft en daardoor ook veel somatische lijden creëert zoals copd, diabetes, nierfalen, lever falen, verslavingen en middelen misbruik enz. Dat en dit zal zeer velen jaren door het ontkennen van trauma’s ! En zoals al gezegd, het onvermogen om te luisteren en een hulpvager serieus en menselijk aan te horen!!