De vorige keer blogde Ton over opdringerige buren >>

Ik verwachtte niet dat dit stel zo’n ruzie kon maken. Ik kwam ze wel eens tegen op straat of bij een buurtfeest en dan waren ze heel vriendelijk en open. Ik kon me er eigenlijk niks bij voorstellen dat Henk met zijn vriendin zo heftig ruzie zou maken. Zo te horen werd er niet alleen verbaal gevochten, maar ook met spullen gegooid, met deuren geslagen en ik hoorde gehuil.

Ik vroeg me af of ik bij hen langs moest gaan om hen te adviseren om op een andere manier ruzie te maken. Of zou een van de andere buren dat doen? Ik was een beetje bang: misschien zou Henk uit zijn dak gaan en mij, in plaats van zijn vrouw, te lijf gaan. Ik besprak deze dilemma’s met een andere buurman en die vroeg zich hetzelfde af. We waren het er snel over eens dat dit moest stoppen. Voor je het weet, ligt de vriendin in het ziekenhuis en heeft hij er spijt van dat het zo uit de hand is gelopen.

Op een dag kwam ik Henk op straat tegen. Ik sprak hem aan. Hij vertelde dat hij er zelf ook mee zat: ze maakten veel ruzie en dan ging het er soms hardhandig aan toe. Hij wilde dat het stopte, maar wist niet hoe hij ervoor kon zorgen dat zijn vriendin hem niet meer te lijf ging. ‘Ik kan haar niet aan en ik wil ook niet terugslaan.’

Tot mijn schaamte had ik niet verwacht dat hij geslagen werd. Blijkbaar houd ik er geen rekening mee dat mannen door vrouwen mishandeld kunnen worden. Sinds dat gesprek met Henk ben ik er alerter op om niet uit te gaan van de vanzelfsprekende rolverdeling: je doet daar vrouwen geen recht mee en ook mannen niet.

Vandaag zag ik de nieuwe website mannenmishandeling.nl en bijbehorende glossy over mishandeling van mannen en over opvangmogelijkheden. Kunnen we dit tijdschrift in alle wachtkamers leggen? Dan kunnen de Henken in onze samenleving wellicht eerder een uitweg vinden.

Ton van Elst is senior adviseur bij Movisie