Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>
Mijn vader vertelt ons over gespreksgroepen waarin duidelijk wordt dat dementie families kan splijten. Broers en zussen denken verschillend over de inzet voor de patiënt, sommigen bezoeken de patiënt vaker dan anderen en sommigen komen helemaal niet meer uit angst voor het aangezicht van de patiënt.
Mijn vader gaat elke dag bij zijn vrouw eten en helpt als vrijwilliger in het verpleeghuis. Hij vertelt dat hij elke dag iets moet overwinnen om niet alleen maar de emotionele kant van de dementie te zien. Er zijn naast verdrietige kanten ook vrolijke kanten. Er wordt gelachen, er zijn grappige situaties en ook voor mijn moeder is elke dag anders.
De conclusie trekken dat na de diagnose dementie het leven voorbij is lijkt een te voorbarige conclusie. Voor mijzelf geldt een simpele regel. De dementie vind ik verschrikkelijk. Alsof het leven is stil komen te staan. Maar elke keer als ik mijn moeder bezoek zit ik niet meer en niet minder bij mijn moeder. Jaren geleden, toen zij nog niet dementeerde, zat ik bij haar en kwam tot rust, konden we lachen en serieus zijn, nu is dat nog altijd zo.
Jaren geleden had ik aan het zien van haar voldoende om te begrijpen wat de stand van zaken was, nu is dat nog altijd zo. Dat is eigenlijk niets veranderd.
Jillis Kors, (Groningen, 1974), opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie, is ontwikkelaar en uitvoerder van opbouwwerk en participatie projecten. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle. De komende maanden schrijft hij over persoonlijke gebeurtenissen nadat zijn moeder is getroffen door dementie en zijn vader mantelzorger is geworden.
ik ken het ook van heel dichtbij en meermalen. er is een prachtig boek over, “creating moments of joy”, te kopen via amazon.de
Ik herken de situatie in je geschreven blog.
Mijn moeder is bijna 12 jaar overleden en leed ook aan een soort dementerende ziekte op het gebied van frontale dementie.
Wegloopgedrag en later niks meer kunnen uitdrukken en het eetgedrag werd steeds slechter. In het laatste stadium was ze zo sterk vermagerd dat euthanasie voor haar zelf en voor ons het beste was.
Voor haar ziektebeeld heb ik vaak gesproken over het heden met euthanasie als onderwerp als het ging over ziek en hulpbehoevend worden. Hierin had ze haar duidelijke sterke mening.
Tijdens haar ziekte was ik degene die haar vaak kwam opzoeken in het verpleeghuis.
De reden zoals je vermeld in je blog, dat mensen zich als het ware schamen of niet op hun gemak voelen bij je eigen moeder.
Mijn vader kon het ziektebeeld totaal niet aan, en kwam amper meer op bezoek.
In het begin en na haar overlijden heb ik hem dat zeer kwalijk genomen. De periode daarna was voor hem zwaar en kon ik uiteindelijk begrip opbrengen voor zijn gedrag. De emotionele zwaartelast die erbij kwam kijken, was niet op te brengen voor hem.
Mijn oudere broer en diens vrouw die voor die tijd al niet konden omgaan met de ziekte van moeders. De kinderen leden er teveel onder…
Een bezoekje op de camping met de familie waar er met bewondering of eigenlijk met minachting werd gekeken als ik mijn moeder wat te eten gaf met een lepeltje.
Een buitenstaander die nooit met de ziekte van Alzheimer te maken heeft gehad snapt de beweegreden niet naar mijn mening.
Men wil het liefst diegene ontwijken of men weet niet hoe je moet antwoorden.
Uit mijn levenservaring en binnen mijn vakgebied weet ik dat je één ding moet doen voor je zieke moeder of vader met dementie, de persoon in kwestie benaderen binnen zijn of haar wereld waarin ze zich bevinden op dat moment.
Mooi om te lezen hoe jij en je vader omgaat met het ziektebeeld van je moeder.
Sterkte!