Vorige keer blogde Matthijs over wijkteams en de Tour de France >>

Dat is prachtig. Maar het roept ook de vraag op: Wie zijn die mensen? Wat hebben ze gedaan? Ik ben gaan graven en kwam tot een schokkende ontdekking. Want voor een lintje moet je bij voorkeur meer dan 15 jaar vrijwilliger zijn geweest en een aantoonbare staat van dienst hebben opgebouwd. Leuk, denk ik bij mezelf. Maar daar denken de recent geridderde lintjesdragers iets anders over. Uit hun verhalen blijkt dat er met veel bloed, zweet en tranen voor minder bedeelde medemensen is gewerkt, puur op vrijwillige basis. En dat de dankbaarheid daarbij dikwijls is uitgebleven. Het lintje is in hun ogen loon naar werken, iets vanzelfsprekends na jarenlang zwoegen.  

Ergernis 

Waarom ik me hieraan erger? Ik vind dat je vrijwilligerswerk allereerst voor jezelf doet. Voor de lol, voor je plezier, gewoon omdat dat het leukste is om je vrije tijd mee te vullen. Vergeet het hogere doel, je bijdrage aan de samenleving, het lintje dat je ooit hoopt opgespeld te krijgen. Vrijwilligerswerk is gewoon zinloos leuk, net zoiets als seks, drugs en rock ’n roll. Oké, ik zal een favoriete vrijetijdsbesteding niet zomaar ‘zinloos leuk’ noemen. In de officiële definitie staan de woorden ’ten behoeve van anderen of de samenleving’. Maar dat lijkt me nauwelijks een belemmering.

Vrijwillige boswachter

Zo zag ik jaren terug mijn kinderen graag schaken. Dus werd ik teamleider, zodat ik geen wedstrijd hoefde te missen. Tegenwoordig heb ik mijn hobby – struinen over de Veluwe inclusief een onbedwingbare drang om mijn wandelgenoten daarbij van alles te vertellen – gecombineerd in een rol als vrijwillige boswachter. Daarbij is een vooruitzicht van 15 jaar excursies verzorgen me veel liever dan een eventuele ridderorde. Hoe mooi dat ook is.

Mathijs Terpstra is programmamanager Participatie en actief burgerschap bij Movisie