‘Onderken dat u niet alle antwoorden hebt en altijd naar de casus kijkt vanuit uw eigen perspectief, achtergrond en afkomst’, betoogt Marian Verkerk, hoogleraar Zorgethiek aan het UMCG. ‘Pas dan komt er ruimte voor oplossingen die passen bij de cliënt.’
Elke avond is het hommeles. Wim, een dementerende oudere man, wil niet slapen. Hij verzet zich met hand en tand. De verpleging overweegt om hem gedwongen ‘gedragsmedicatie’ te geven. Als ze Wims kinderen vragen om hiermee in te stemmen, komt er een heel ander verhaal. Zij vertellen namelijk dat hij vroeger altijd in zijn leunstoel in slaap viel, zijn benen bedekt onder een geruite deken. Het dekentje ligt nog steeds in Wims kamer, ongebruikt
