Het is een mooi streven om mensen zo veel mogelijk verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen zorg en welzijn. Je doet daarbij een beroep op wat zij wel kunnen en waar ze grip op hebben. Al jaren is dit het uitgangspunt van de participatiesamenleving. Maar hoe werkt deze koers momenteel in de praktijk? Een kritische verkenning aan de hand van actuele ontwikkelingen.
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Regelmatig verschijnen berichten in de media over de stand van zaken van de participatiesamenleving. Het kabinet heeft enkele jaren geleden een duidelijke koers bepaald: van een zorgzame overheid (die alles voor haar burgers regelt) naar een participatiesamenleving (waarin je eerst kijkt wat jij en je omgeving zelf kunnen doen voordat je bij de overheid aanklopt voor ondersteuning). In datzelfde proces is ook besloten dat zorg en ondersteuning veel effectiever geboden zou kunnen worden als dat dicht bij de burger georganiseerd wordt. Gemeenten kennen hun inwoners immers en zouden daardoor veel beter in staat zijn om maatwerk te leveren.
Het begrip
