Heel vaak hoor ik in mijn praktijk dat er weer meer vertrouwen moet komen. Vertrouwen tussen gemeenten en (jeugdzorg)aanbieders. Tussen werkgevers en werknemers. Tussen professionals en gezinnen. Tussen gemeenten en gezinnen.
Het idee leeft in ieder geval dat er nu onvoldoende vertrouwen is. En dat dit leidt tot hoge administratieve lasten, omdat financiers van zorg en welzijn, maar ook bijvoorbeeld werkgevers, allerlei controles inbouwen in ‘het systeem’. De kwaliteit van zorg en welzijn staat daardoor ook onder druk.
Want de professionals zijn meer tijd kwijt aan het naleven van allerlei controlevoorschriften dan ‘doen wat nodig is’. En al die controleurs en ‘systemen’ kosten ook nog
