Kinderen die opgroeien met een ouder met psychische of verslavingsproblematiek blijven nog te vaak onzichtbaar, en daarmee in eenzaamheid worstelen, zegt ontwikkelingspsycholoog Catelijne Mostert die gespecialiseerd is in ondersteuning aan deze kinderen en hun ouders. 'Wat al deze kinderen nodig hebben, is dat ze gezien en gehoord worden.'
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
KOPP-kinderen worden ze genoemd, kinderen van ouders met psychische problemen. Of KVO-kinderen: kinderen met een verslaafde ouder. In de ondersteuning van Mosterts werkgevers, Indigo en Indebuurt033, is dat verbreed tot kinderen die spanning en stress meemaken thuis. Dat betreft zo’n kwart van alle kinderen, schat Mostert, en het is een ontzettend diverse groep. Van het kind met een ouder die af en toe depressief is, tot kinderen die opgroeien in gezinnen met een langdurige veelvoud aan problemen als verslaving, armoede, geweld. Maar een aantal gemene delers zijn er wel. Zoals onzichtbaarheid en – deels daardoor – eenzaamheid.
Onzichtbaarheid
De onzichtbaarheid
