‘Ik was 13 jaar toen de eerste suïcidegedachten begonnen op te spelen. Heb lang met die gedachten geleefd en veel crises doorlopen. Ik heb ook veel suïcidepogingen gedaan, zocht steeds verder de grens op. Hulpverleners wisten niet meer wat ze moesten doen. Ze konden alleen nog maar uit angst op mij reageren, de angst dat ik weer een suïcidepoging zou doen. En ik bleef hangen in die negatieve dynamiek van suïcidegedachten, veiligheid zoeken bij hulpverleners en weer nóg verder gaan in mijn suïcidale gedrag.’
Froukje is 27 jaar en volgt de tweejarige opleiding tot ervaringsdeskundige aan de Hanzehogeschool in Groningen. ‘Ik ben pas na jaren uit die zelfvernietigende dynamiek gekomen, toen ik gedwongen werd om de verantwoordelijkheid voor mezelf te nemen. Een van de psychiaters stelde een grens aan mijn gedrag: je gaat nu een dialectische gedragstherapie volgen of je doet niets en dan kies je voor je dood. Wij kunnen niets meer voor je doen. Ik was zó ontzettend boos, schold de hulpverleners uit, schopte tegen ze aan waar het maar kon. Hoe durfden ze mij los te laten? Het klinkt raar, maar
