Je hoeft maar de tv aan te zetten of er komt wel iemand met het downsyndroom voorbij. Vaak in combinatie met Johnny, Barry of Chris. Ze zijn guitig, recht voor z’n raap en vooral aandoenlijk wanneer ze verliefd zijn. Echte knuffeldownies. Ik snap de aandacht ervoor eerlijk gezegd niet goed. Vooral ouders van kids met het syndroom van Down eisen een inclusieve samenleving waarin hun kinderen volwaardig mee kunnen doen. Waarom worden ze dan altijd zo exclusief gezellig neergezet?
Ik mis de andere kant van het verhaal. In een van die programma’s zegt een broer dat opgroeien met een zusje met Down ook heel moeilijk is en dat men vaak een te rooskleurig beeld heeft van mensen met Down. Het was maar een kort stukje, want het moest natuurlijk vooral gezellig blijven. Ik vond het echter herkenbaar. Ik heb een nicht met Down en van redelijk dichtbij gezien hoe lastig dat kan zijn voor een gezin. Daarom kan ik me zo ergeren aan die ophef over de NIPT-test voor zwangeren die het downsyndroom kan opsporen. Het plan is om
