Lilian maakt zich zorgen om haar broer Walter die een geschiedenis kent van psychotische episodes. Na de laatste crisis is Lilian door haar broer aangesteld als contactpersoon. Nu, net als voorafgaand aan de vorige keren, reageert Walter kort, ongerijmd of helemaal niet op haar telefoontjes en mails. Hij woont in een andere stad. Lilian informeert bij het buurtzorgcentrum waar hij in behandeling is. Het blijkt dat men haar geen informatie mag geven, haar broer heeft te kennen gegeven haar niet meer als contactpersoon aan te merken. Psycholoog, psychiater en ook de huisarts weigeren Lilian in te lichten. Ze blijft hen lastigvallen. Als een van de behandelaren uiteindelijk na zes weken poolshoogte gaat nemen, blijkt het helemaal mis met Walter. De crisisdienst, gesteund door de politie, besluit tot gedwongen opname. Waarom heeft het zo lang moeten duren? Hoe had jij gehandeld als je Lilian aan de telefoon had gekregen?
Hans
‘Zoiets kan helemaal fout aflopen natuurlijk. Ik wilde ooit een vriend opzoeken die in een begeleid wonenproject zat, maar hij bleek in het ziekenhuis te zijn opgenomen. Niemand die wilde zeggen waar hij was in verband met privacyregels. In dit geval geen ramp, maar ik maakte me wel zorgen. Ergens wel voor te stellen om mensen – zeker kwetsbare – te beschermen tegen allerlei louche types (zoals verzekeraars), maar voor een direct betrokkene
