‘Het verlies van een geliefde zestien jaar geleden veranderde mijn kijk op foto’s. De geposeerde foto’s met hem erop of die tijdens dagjes uit of verjaardagen deden me niets; de spontane foto’s brachten me terug naar de momenten die ik wilde vasthouden. Zo begon ik mijn eigen leven en dat van gezinnen te fotograferen op gewone momenten, al snel op aanvraag. Ik ben dan een hele dag aanwezig en leg vast wat er gebeurt: samen ontbijten op zaterdagmorgen, een spelletje doen, maar ook een kinderruzie of verdrietig moment: situaties waarin gezinsleden echt zichzelf zijn.