Wat was ik blij! Na een half jaar in een Utrechts studentenhuis te hebben gewoond, had ik samen met een vriendin een huurappartementje gevonden in de chique wijk Witte Vrouwen. Zo snel als mogelijk verhuisden we onze spullen, gaf ik mijn nieuwe adres door aan de gemeente, mijn hogeschool en andere instanties en konden we gaan genieten van ons nieuwe stekje. Maandenlang was er niks aan de hand. Tot de IB-groep, tegenwoordig DUO, me een brief stuurde. Ik had verzaakt hen door te geven dat ik was verhuisd - aangezien het een overheidsinstantie is, had ik daar nooit aan gedacht. Ik nam aan dat een melding bij de gemeente voldoende was. Daarom gingen ze er voor het gemak vanuit dat ik de afgelopen maanden weer bij mijn ouders had gewoond. Dus had ik geen recht gehad op een studiefinanciering voor uitwonende studenten, maar op één voor thuiswonende studenten. Het verschil tussen die twee was zo'n 180 euro per maand. Of ik dat even wilde terugbetalen.
Mijn vader, die jurist was, vond het belachelijk en heeft er meerdere brieven aan gewijd. We konden immers aantonen dat ik niet bij mijn ouders woonde, maar nog steeds uitwonend was. En dat ik dat netjes had doorgegeven bij de gemeente en er dus geen kwade wil in het spel was. Wij konden echter hoog of laag springen, de IB-groep hield voet bij stuk: ik had het door moeten geven en omdat ik dat niet
