We horen het de laatste jaren steeds vaker: moeder wil altijd alleen maar het beste voor haar kinderen. En dan niet als compliment, maar vreemd genoeg als verwijt. Dat vinden wij raar. Als diagnose van bijvoorbeeld een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis zouden wij die opmerking nog kunnen begrijpen.
Maar een behandelplan voor dit claimgedrag komen we nooit tegen. Het wordt nooit als ziektebeeld genoemd. Het is vooral vervelend gedrag. En als hulpverlener kun je er bijna nooit aan voldoen. Want als je het ene probleem hebt opgelost, mag je weer aan de slag met het volgende. Maar zeg nou zelf, welke moeder wil niet alleen maar het beste voor haar kinderen?
Wat ook raar is, is dat
