‘Er klinkt in het huidige beleid een modeltype burger door. Je hebt werk, je gezin, je zorgt voor je oude ouders, je bent actief op de sportclub van je kinderen, in je wijk, niets is je te veel.’, zegt ze in het Zorg + Welzijn magazine van oktober. Maar dat is voor veel mensen drie bruggen te ver, denkt de hoogleraar. Veel burgers zijn naast hun werk, gezin, vrienden en af en toe iets sociaals met hun ouders vooral moe en denken: morgen is het weer vroeg dag.
Burn-out
‘Lang niet ieder kind, ieder familielid, iedere buurt wil bijdragen aan de zorg. Mag dat nog? Of moet je jezelf minimaal tot de grens van een burn-out werken?’, vraagt de hoogleraar zich af. Ze verwacht dat er ook brave mensen zijn die geen nee durven zeggen op de vraag of ze mee willen zorgen voor een familielid 70 kilometer verderop. ‘Er zit een heleboel aardigheid in mensen, waar je ook misbruik van kunt maken. De niet aardige mensen hebben dan dus een voordeel, die hoeven niet te zorgen. Hun familie krijgt professionele zorg.’
De mantelzorger wil geen ceremonie of een uitstapje als blijk van waardering. Lees hier hoe je de mantelzorger wel kan waarderen >>
Sociale professional
Trappenburg hoopt dat de sociale professional vooral aangeeft wanneer het voorgenomen beleid in de praktijk in hun ogen verkeerd uitpakt. Dat ze niet teveel meegaan in het discours dat burgers de zorg in hun eigen kring moeten regelen. Dat ze hun eigen professionele ruimte blijven opeisen.
Margot Trappenburg is sinds september 2014 bijzonder hoogleraar ‘Grondslagen van het Maatschappelijk Werk’ aan de universiteit van de humanistiek. Ze is bovendien universitair hoofddocent bij Bestuursen Organisatiewetenschappen. Van 2008 tot 2014 was ze bijzonder hoogleraar ‘Sociaal-politieke aspecten van de verzorgingsstaat’ aan de universiteit van Amsterdam en 2004 tot 2008 bijzonder hoogleraar ‘Patiëntenperspectief’ aan de Erasmus Universiteit. Van 2001 tot 2008 was ze columnist voor NRC Handelsblad.
Lees het hele interview met Margo Trappenburg in het oktobernummer van Zorg + Welzijn magazine.
Kijk hier voor aanbiedingen en abonneren >>
Ik had er overigens ook vier om voor te mantelzorgen.
Vooral de contacten met z.g. proffesionals zorg er voor dat je het niet meer trekt. Die bejegening is / was in mijn geval in ieder geval stuitend. Met mijn 62 jaar levens en werk ervaring wordt je behandelt als of je niets weet, want zij hebben er voor geleerd. Gewoon je werk doen en niet zeuren, die houding nekt je!
Ja het moet mantelzorgen, je hebt geen keuze! Ik heb dan ook een behoorlijke bur out, maar ook dat kun je je niet veroorloven je moet gewoon door !
Helemaal eens met de zegswijze hierboven van H. Marchand 2-10-2015 "tekentafelbeleid omzetten in maatschappelijke maakbare waarheden".
Ik heb het idee dat de zg participatiemaatschappij is bedacht om mensen buiten spel te zetten die niet niet mee-willen of -kunnen doen. Dat scheelt weer in de kosten. De overheid toont geen visie alleen bezuinigingen. Ook mantelzorger zijn is een hachelijke kwestie. Ben je wel bevoegd? Wordt je later niet afgerekend omdat je niet professioneel genoeg bent. Is het een op geld waardeerbare prestatie die je levert. Zo ja dan mag je BTW gaan afdragen en een zeer ingewikkelde administratie en zorgvastlegging. In een maatschappij waar mensen naar elkaar omkijken en wat voor elkaar overhebben zijn al deze ingewikkelde kwesties niet nodig. Sommigen noemen dat liefde. Ik ben ook mantelzorger maar wil niet als zodanig te boek staan. Ook wil ik geen kadootjes van de overheid in de vorm van een VVV bon oid. Ik vind ook het gewoon leuk om te doen.
Aardige schets en helemaal waar. Geeft wat tegengas aan de soms bijna dogmatische sfeer die er ontstaan is waar mensen tekentafelbeleid omzetten in maatschappelijke maakbare geachte waarheden. Tel de toenemende regeldruk er bij op en wij lijken steeds meer op een Oostblokland uit de jaren '60.
Manco in beleid; Wie niet zorgt betaald!