Opvoeden in plaats van straffen, want wat ze ook op hun kerfstok hebben; het blijven kinderen die nog een kans verdienen. Peer van der Helm, als onderzoeker en docent werkzaam op de Hogeschool Leiden, kan het niet vaak genoeg zeggen. Hij is ervan overtuigd dat er binnen gesloten instellingen een wereld te winnen is bij het behandelen van criminele jongeren. Het onderzoek waar hij onlangs op promoveerde aan de Vrije Universiteit Amsterdam biedt daar tal van handvatten voor.
Van der Helm voerde diverse deelonderzoeken uit vanaf 2006. Daar deden 250 jongeren en 59 groepsleiders/pedagogisch medewerkers aan mee. Het begon met het ontwikkelen van een instrument voor het meten van het leefklimaat. ‘Intuïtief dachten de meeste pedagogen en instellingsmedewerkers wel dat een positief leefmilieu betere resultaten oplevert dan repressie, maar door het ontbreken van een meetinstrument was dit nooit wetenschappelijk aangetoond.’
Goede klik
Een goede klik met medewerkers op de groep staat met stip bovenaan. ‘Dit zijn bijna altijd jongeren met veel problemen: agressie, automutilatie, suïcidegedachten. Eenmaal opgesloten worden ze ook nog vaak depressief. Het is dan zó belangrijk dat de leiding goed kan luisteren, openstaat voor problemen en de jongere een jij-mag-er-ook-zijn gevoel geeft. Want vaak komt zo’n jongen of meisje uit een sociaalarm gezin waarin ze vooral “pleur op hoorden’, aldus Van der Helm.Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 9, september 2011.
Bron: ANP-photo
Hallo, tja dit is makkelijk gezegt en word ook veel gezegt maar de praktijk geeft echt wel andere signalen en resultaten. Mijn ervaring is met eigen kinderen en ik kan me aansluiten met de woorden, ze komen er slechter uit maar ook beschadigt en getraumatiseerd. NU na vele jaren geeft ik dit aan bij de reguliere wereld van hulpverlening en ze horen het aan en meer niet en het is zo van tafel want wat moet en kan je ermee? Ik heb in 2004 zelf door deze frustratie en noodzaak ZELF een stichting en gezinshuis opgericht voor jongeren die niet meer open staan voor hulpverlening en zorgmijders worden/zijn, geen hulpverlening meer vertrouwen en ja ik weet als moeder en als begeleider dat het zo gaat…….en dat was 10 jaar terug maar ook 2011………..tja praten kan maar id praktijk zie ik dit niet op die manier terug wat nodig zou zijn maar het is wel mogelijk maar dit heb je dan te danken aan personen die dit KUNNNEN en WILLEN en anders werken dan hun collega’s maar ook hier zelf tegen aan kunnen lopen door het werkteam…………………..Daarom komen er particuliere opvangs die zelf dit doen en aan een aantal wel de zorg en liefde en het óuder-gezinsleven ‘ bieden maar dat gaat verder dan de normale werkdagen en tijden, dan werk je niet van 08.00 tot 18.00 maar 7/24 uur ECHT standby ook id nacht bij nachtmerries en op momenten dat je er even uitmoet en tijd voor moet zijn, dat heb ik toen en nu NIET gezien en zal ook in de grote lijnen niet veranderen ( tot nu ) maar wie weet he? optimistisch zijn en doorgaan! Gr
Je hoeft geen onderzoek te doen als je je gezond verstand gebruikt. Het lijkt mij zo logisch dat als de hulpverleners zelf een voorbeeld zijn van het ideaal wat zij willen bereiken dan zal er een heel andere sfeer op de afdeling zijn. Als het een karakteristiek van repressie en straf/dwang en drang is zullen de gestraften die eigenlijk ZIEK zijn het zelfde karakter laten zien. Er is wsl enige moet voor nodig om het roer om t egooien en het vraagd een ander soort personeel wat niet soft is maar wel consequent en vanuit een visie werkt. Dat zou eens onderzocht moeten worden op zijn effect.