Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties1

Werkloosheid in achterstandswijken

Of het nu de achterstandswijken in Den Haag, Amsterdam, Utrecht, Londen, Manchester, New York, Los Angeles, Mexico City, Stockholm zijn, de banlieues van Parijs en Marseille, de favela’s van Rio. Ze hebben allemaal één ding gemeen; hoge werkloosheid onder de bewoners.
Werkloosheid in achterstandswijken

Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Begrippen die aan werkloosheid kleven zijn – om er maar – een paar te noemen uitzichtloosheid, verveling, armoede, apathie, sociale uitsluiting, laag of geen opleidingsniveau. En in het verlengde hiervan kleven zaken als criminaliteit, sociale onrust, grauw- en rauwheid, ongezondheid, overlast en vervuiling.

Deze wetenschap is niet bepaald nieuw. Vreemd genoeg was en is dit in het welzijnswerk niet of nauwelijks speerpunt geweest. En eigenlijk is dat heel vreemd. In gesprekken en discussies met het veld bemerk ik dat nog steeds regelmatig de vraag wordt gesteld of het wel een taak van het welzijnswerk is om mensen te ondersteunen bij het stijgen op die maatschappelijke ladder, bijvoorbeeld richting werk. We moeten die discussie nu maar eens stevig voeren.

In de afgelopen decennia hebben wethouders, burgemeesters en zelfs ministers trots speeltuintjes, fonkelende wijkcentra, trapveldjes en wat niet meer geopend in dit soort wijken. Met glunderende welzijnswerkers als getuigen. Wij zijn allemaal op die veldjes en in die centra aan de slag gegaan en aan de gemeentelijke onderhandelingstafels maakten we duidelijk hoe erg en zorgelijk de situatie in die wijken was. We hebben allemaal onze stinkende best gedaan. Maar wat hebben wij als welzijn aan dat kernprobleem gedaan? Op een enkele pionier in het veld na, denk ik heel weinig.

Het welzijnswerk heeft zich vooral ingezet om, het kernprobleem latend voor wat het is, in die buurten het samenleven enigszins te bevorderen en op individueel vlak de problematische gevolgen van die werkloosheid – vaak incidenteel – op te lossen. Ik ben er in toenemende mate van overtuigd dat, als wij de problemen van deze buurten werkelijk fundamenteel en structureel willen aanpakken, dit via de weg moet van het aanpakken van die werkloosheid.

Ik stel hier niet dat het de taak van welzijn is deze mensen aan een baas te helpen (overigens ben ik hier ook niet vies van) maar wel om alle krachten te richten op die sociale stijging. Die dan bij voorkeur leidt tot arbeid en zelfstandig inkomen.
Eén van de belangrijkste voorwaarden om dit te kunnen realiseren is, zeker gezien de doelgroep, het aanbieden van scholing op lokaal niveau. Scholing op maat van de doelgroep in samenwerking met onderwijs. En waar kan je dat beter organiseren dan in een wijkcentrum of basisschool?

We zijn in Den Haag bezig onze wijkcentra om te vormen naar participatiecentra. Plekken voor leren en ontwikkelen. De nog beperkte ervaring die we er mee hebben is verbluffend positief. Vooral omdat we er achter zijn gekomen dat onze doelgroep  zo graag wil ontwikkelen en leren. Door dit te bieden, doorbreken we de algehele lethargie in deze wijken en pakken we de echte fundamentele problemen aan.
Natuurlijk in samenhang met andere maatregelen en samenwerkingen maar daar begint het wel.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest. Volg Dik op Twitter via @Dikhooimeijer>>

1 REACTIE

  1. Inderdaad: het probleem werkoosheid blijft, en men is bezig de toenemede negatieve randverschijnselen te bestrijden terwijl men de hoofdoorzaak in tact laat. Bijna 40 jaar geleden moest het volk bezuinigen zodat de overheid de staatsschuld zou reduceren en de werkgelegenheid zou doen stijgen. Beide beloftes is men niet nagekomen, en inmiddels blijken de oplossingen voor het bestrijden van de neveneffecten allemaal “bezuinigingen” te heten….daarmee de negatieve lasten af te schuiven via lagere overheden op vele mensen in het land.
    hoe langer men de problemen in stand houdt, hoe moeilijker en duurder die zijn op te lossen…als het opgelost überhaupt opgelost kan worden als men het hoofdprobleem in stand houdt.
    En zolang men het beleid mensonvriendelijker maakt en de afgesproken sociale voorzieningen uitholt, ombuigt, aanpast of reduceert ten nadele van de behoeftigen…zal er NOOIT EN TE NIMMER een verbetering op menselijk gebied waarneembaar zijn. Hoe mooi een politicus daarover droomt: met (overheids)luchtkastelen bouwen op drijfzand redt je het nooit. Als de basis niet stevig geoeg is stort alles wat je erop zet uiteindelijk toch in. Vroeger of later. Surrogaatoplossingen helpen NIET.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.