Knijpen is het enige dat werkt. Verlaag de uitkering, en – patsboem – mensen die nu in de bijstand zitten, zijn aan het werk. Verminder de rechten, verkort de WW en het lukt om mensen, op papier, de baan te bezorgen die ze vóór het verminderen en verkorten niet hadden.

De wereld is mooi, als je hierin gelooft. Je bespaart heel veel geld en je bent nog sociaal ook. Het bijpassende jargon: ‘meer mensen aan het werk en niemand gevangen in een uitkering’. Helaas geloof ik er niet in. Ik heb teveel gezien. Mensen die worstelen om het hoofd financieel boven water te houden, omdat de uitkering niet echt hoog is. Mensen die hun stinkende best doen een baan te vinden, maar die steeds opnieuw worden afgewezen. Mensen die nu nog een baan hebben, maar zich zorgen maken over de vraag wat er gebeurt als ze die kwijtraken. Na maximaal 38 maanden WW komen ze in de bijstand en moeten ze hun eigen huis opeten. Stel je voor dat ze na een jaar al in de bijstand komen.

Ik heb ogen en oren. Ik zie dus ook dat er mensen zijn die de kantjes er vanaf lopen. Die mensen een beetje knijpen, vind ik prima. Als je wat kunt, moet je iets doen. De meeste mensen staan echter niet voor de lol aan de kant. We moeten hen als samenleving weer de kans bieden om mee te doen. Door goede ondersteuning, een persoonlijke benadering en ruimte te maken op de werkvloer voor mensen die net anders zijn dan wij. Noem het aaien met een stok achter de deur. Ik heb in het hele land tal van initiatieven gezien die werken. Het waren wel initiatieven van welzijnswerkers en sociaal werkers, niet van economen. De economen zijn onverslaanbaar in de wereld van papier.

Hans Spekman is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Zijn aandachtsgebieden zijn asiel- en migratiebeleid, de onderkant van de arbeidsmarkt en armoedebestrijding. Voor zijn Haagse debuut in 2006 was hij wethouder van Sociale Zaken in Utrecht.