De Tourdirectie heeft het begrepen. Wat? Nou, de outreachende benadering. Met de komst van de Tour zijn de Nederlandse ogen meer gericht op het wielrennen. Mensen die nooit naar hardfietsen kijken, staan nu langs het parcours. En wie weet komen er volgend jaar wat meer landgenoten het spektakel in Frankrijk bewonderen. De Tour de France weet dus Nederlandse burgers te activeren.

Dat is bij de sociale wijkteams nog best een pittige uitdaging. Uit het onderzoek ‘De vormgeving van sociale (wijk)teams’ (Platform 31 e.a, 2014) blijkt dat bijna de helft van de teams hier niet aan toe komt. En sinds het uitkomen van dat rapport zijn er in vliegende vaart nog een heleboel teams uit de grond gestampt. Die houden zich in de praktijk vooral bezig met het oppakken van werk dat op hen afkomt. En daar hebben ze hun handen vol aan.

Toch wordt van wijkteams wel verwacht dat ze outreachend werken. Gemeenten formuleren dit in hun opdracht naar het team. Diezelfde gemeenten geven in het onderzoek ‘Sociale (wijk)teams in vogelvlucht’ (Movisie, 2015) aan dat twee derde van de teams al proactief werkt. Dat is in mijn ogen een optimistisch beeld, als ik de verhalen van wijkteammedewerkers hoor.

Ik denk dat de sociale professionals in het wijkteam, Ans en Frans, in hun werk meer ruimte moeten maken om zichtbaar te zijn en op mensen af te gaan. Dit is trouwens één van de tien competenties die voor sociaal werkers in de Wmo zijn vastgelegd. Maar outreachend werken doe je niet zomaar tussen het werk door. Dat moet je organiseren.

Dat kunnen wijkteams leren van de Tour de France: het loont om je naar buiten toe te richten. Om niet te wachten tot het publiek, de burger, naar jou toe komt. Voor wijkteams is het tijd voor een Tour de Frans (of Ans).

Mathijs Terpstra is programmamanager Participatie en actief burgerschap