Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties4

De decentralisatie en digitalisering

Het overheidsbeleid is er op gericht mensen aan te sporen zelfstandig hun leven vorm te geven. Er zijn groepen die dat nooit helemaal zullen kunnen. Met de ontwikkelingen die nu gaande zijn, zullen ze dat definitief nooit kunnen. Ze worden alleen maar afhankelijker diegene die de digitale weg weten te bewandelen.
De decentralisatie en digitalisering

De vorige keer blogde Hans over loslaten wat vertrouwd is >>

We horen van alles over dat het vooral krap tijd is tot 1 januari 2015. De datum wanneer de decentralisatie van zorgtaken die van het rijk naar gemeenten overgeheveld (gedropt, als u wilt) worden een feit zijn. Met als doel minder zorgvragers (strengere instroom), minder budget (bezuinigen) en ook minder personeel. Spannende tijden.

De decentralisatie betekent ook iets voor de communicatie over zorgtaken tussen hulpvrager en hulpverlener. De Hulpvragers (ook wel aangeduid als ‘burgers’ die vanuit eigen kracht zelfstandig acteren binnen een participatiemaatschappij) zullen in contact moeten treden met hun lokale overheid om zorg te kunnen regelen en te ontvangen.

Twee jaar later, in 2017, wil de overheid alleen nog maar digitaal bereikbaar zijn. Nu al zijn er gemeenten waar de burger eerst online een afspraak moet maken met een ambtenaar. Waar het dus geen zin meer heeft op de bonnefooi het stadhuis in te lopen. Als je opbelt krijg je eerst een Klant Contact Centrum aan de lijn, liefst met een aantal regiogemeenten georganiseerd, dat jou afschermt van de ambtenaar die je eigenlijk moet hebben.

Maar gelukkig schieten de sociale wijkteams als paddenstoelen uit de grond om toch de nieuw opgeworpen kloof te overbruggen. Daar, bij u in de wijk, zit men met open armen op u, zelfstandige hulpvrager met een nog te activeren steunnetwerk, te wachten.

Ergens in dit krachtenveld zit een oudere mevrouw met haar kleine hondje op schoot naar buiten te staren. Ze is aan het dementeren en raakt steeds meer in de war van onverwachte veranderingen. Gisteren nog raakte ze in paniek want ze dacht dat de buurvrouw dood was. Zij dacht de begrafenisondernemer te hebben gezien. Er bleek achteraf gewoon een meneer aan de deur te staan met een lange zwarte jas. Nu zit ze te wachten op de thuishulp die haar helpt met haar steunkousen. Hopelijk wel dezelfde als de vorige keer, dat was een lieverd.

Ergens in dit krachtenveld zit die licht verstandelijk gehandicapte jongere die begeleid zelfstandig woont. Hij speelt een game op zijn smartphone terwijl hij zit te wachten op zijn ambulant begeleider. Hij hoopt dat zij zijn vriendschapsverzoek op Facebook nog even accepteert want ze is zijn steun en toeverlaat en hij heeft nog wat vragen die hij haar wil stellen over die ene datingsite.

De mevrouw en de jongere krijgen vanaf 2015 hun zorg anders georganiseerd maar niemand weet nog hoe. Wel weten we dat ze dit vanaf nu, maar zeker vanaf 2017, online moeten zien te regelen. Dat gaat ze zonder hulp van buiten niet lukken. Wie gaat hen daar bij helpen? Dat zal eerst wel op het bordje komen van mantelzorgers (familie, vrienden, buren).

Is dat genoeg? Of hebben hulpverleners in bijvoorbeeld de sociale wijkteams en ambulante begeleiding hier straks ook een rol in? Is er budget voor bijscholing van hun digitale vaardigheden zodat ze met tablets bij mevrouw thuis de nodige zorg kunnen organiseren? Krijgt die LVG jongere een mediawijze coach die hem goed kan adviseren, zoals ze dat nu al kunnen als het om werk, drugs of seks gaat?

Het beleid is er op gericht mensen aan te sporen zelfstandig hun leven vorm te geven. Er zijn groepen die dat nooit helemaal zullen kunnen. Met de ontwikkelingen die nu gaande zijn zullen ze dat definitief nooit kunnen, omdat ze alleen maar afhankelijker van anderen zullen worden. Namelijk van diegene die wel de digitale weg weten te bewandelen.

De kloof tussen hen die digivaardig zijn en zij die dat niet zijn, wordt groter en ingrijpender. Welke wethouder en zorgbestuurder maakt zich nu al hard om deze spagaat te overbruggen? Wordt deze verantwoordelijkheid gezien en onderkent? Het zal namelijk sterk bepalen of iemand in staat is zich te handhaven in de zich rap digitaliserende maatschappij. Wanneer je dat niet bent en misschien ook nooit zult worden, mag je hopen dat je omgeving, inclusief je hulpverleners, wel digivaardig en mediawijs zijn. Maar een garantie daarop durf ik nu nog niet te geven.

U wel?

Vorig artikelKansdenken
Volgend artikelToveren met een blokfluit
Hans Versteegh (1969) is social media trainer en business-coach voor sociaal werkers, die worstelen met de professionele inzet van online media. 'Social media hebben mijn professionele isolement doorbroken'. In zijn 25 jaar als sociaal werker ontdekte hij al de voordelen van social media toen niemand daar nog mee bezig was. Zoals kortere lijnen met bewoners, collega’s en ketenpartners, grotere zichtbaarheid en netwerkcontacten warmer houden. Uiteindelijk leidde dit tot zijn eigen bedrijf, Welzijn 3.0. Hij heeft inmiddels vele sociaal werkers getraind en gecoacht en is betrokken bij verschillende innoverende initiatieven en samenwerkingsverbanden in welzijn, sociaal wijkteams, online hulpverlening en hoger onderwijs. Zijn thema’s: social media, ondernemend werken, profileren, digitale kloof en innovatie.

4 REACTIES

  1. Ik ben het eens met Hans. Digitalisering en technologische ontwikkelingen kunnen wij niet stoppen. Pc, tablets, etc zijn middelen die in principe ons zouden kunnen helpen op veelerlei manieren en gebieden. En hoe wij deze middelen gebruiken en inzetten verschilt per individu zowel privé als op het werk.
    Ik werk bij een client van een zorgorganisatie die net een tablet heeft gekocht. Hij krijgt lessen van zijn neef maar ook de hulpverleners die bij hem thuis komen geven tips. Dit is toch ook een manier om persoonlijke aandacht te bieden en hulp te verlenen, waardoor de verhouding tussen klant en professional een menselijke dimensie krijgt.
    In ieder geval zullen instanties en diensten zgm toegankelijk en klantvriendelijk zijn en uiteraard bereikbaar via verschillende kanalen. De keuzevrijheid om te communiceren met de middel die bij jou het best past zou nooit moeten vervallen.

  2. Lees alle reacties
  3. Ik ben het eens met Hans. Digitalisering en technologische ontwikkelingen kunnen wij niet stoppen. Pc, tablets, etc zijn middelen die in principe ons zouden kunnen helpen op veelerlei manieren en gebieden. En hoe wij deze middelen gebruiken en inzetten verschilt per individu zowel privé als op het werk.
    Ik werk bij een client van een zorgorganisatie die net een tablet heeft gekocht. Hij krijgt lessen van zijn neef maar ook de hulpverleners die bij hem thuis komen geven tips. Dit is toch ook een manier om persoonlijke aandacht te bieden en hulp te verlenen, waardoor de verhouding tussen klant en professional een menselijke dimensie krijgt.
    In ieder geval zullen instanties en diensten zgm toegankelijk en klantvriendelijk zijn en uiteraard bereikbaar via verschillende kanalen. De keuzevrijheid om te communiceren met de middel die bij jou het best past zou nooit moeten vervallen.

  4. Door digitalisering ontstaan ook andere vormen van ontmoeting, maar worden soms drempels opgeworpen. Voor dat laatste vraag ik hiermee aandacht.
    Er zitten meerdere kanten aan. Bijvoorbeeld hulpvragers die het prima vinden via een beeldverbinding contact met hun verpleging te hebben omdat ze dat een minder grote inbreuk vinden op hun leven dan wanneer ze daar voor huis moeten blijven.
    Zowel de hulpvrager als de hulpbieder zijn dan wel eerst begeleid / geschoold in het gebruik van deze digitale middelen.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.