Het idee dat ik nu niet de controle heb over wie ‘het’ weet, en terugleest in de toekomst, vind ik eigenlijk vreselijk. Rondom ziektes hangen nou eenmaal stigma’s en ik wil niet benadeeld worden vanwege mijn openheid. Ook ben ik bang dat mensen mij nu niet meer zien als Sharon, terwijl ik als persoon zoveel toe kan voegen aan de wereld! Ik wil gewoon gehoord, gezien en gewaardeerd worden als mens, net als iedereen! Hoe meer iedereen open is over diens kwetsbaarheid, hoe meer we dit soort zaken normaliseren en wij de mens vooropstellen. Daarom denk ik dat openheid en eerlijkheid de enige manier is om te komen tot een inclusieve arbeidsmarkt. En laat dit nou precies het thema zijn waarop ik voor 16 uur in de week* vrijetijd-loos ben bij Movisie!
Aannames
‘Huh, vrijetijd-loos, wat zeg je nou?’ hoor ik je denken. Laatst volgde ik bij The School of Life de workshop Radicaal anders denken over werk door filosoof Karim Benammar. Het sloot fantastisch goed aan bij andere inspirerende inzichten die ik de afgelopen jaren uit boeken en podcasts heb opgedaan. Ook sloot het enorm goed aan bij mijn eigen ervaringen in en na mijn revalidatietraject van anders kijken naar mijn eigen leven en overtuigingen. Een van die inzichten is: ik werk om te leven en ik leef niet om te werken.
Dit klinkt als een open deur, maar de rol die werk in onze maatschappij vervult is enorm! Alles wordt ingevuld vanuit dat paradigma. Waarom hebben we het immers over werklozen en niet over vrijetijdlozen. ‘Pff, wat belachelijk’, denk je nu misschien. En dat is precies wat Karim Benammar ons spiegelde. Zijn reframing techniek behelst het onderzoeken van aannames door daar een belachelijke, tegenovergestelde aanname voor in de plaats te zetten.
Toeval?
Ik vulde de opdracht tijdens de workshop zo in:
Aanname: ik word benadeeld vanwege mijn openheid (door stigma)
Extreem tegenovergestelde aanname: alle deuren van de wereld gaan open als ik uit de kast kom als chronisch ziek persoon
Mijn experiment: een eerste openbare blog
Deadline: december 2022
De volgende dag kreeg ik een mailtje van onze communicatieafdeling. Er is een plekje voor een blog vrijgekomen en kan ik dit invullen? Toeval? Ik denk het niet.
Sharon Koks-den Outer (zij/haar): moeder, kind, vrouw (van) en opgegroeid met een (bewust) alleenstaande moeder in de bijstand. Een greep uit rollen uit mijn leven. Ik kan nog wel even door gaan: ik ben Bachelor of Arts, agnost, yogi, vriendin, inwoner van mijn gemeente, heteroseksueel, burger van Nederland… En ik heb de chronische ziektes MS (schade aan mijn zenuwstelsel) en FNS (soms kortsluiting in mijn zenuwen).
By the way: ik werk als Projectmedewerker en Ervaringsdeskundige bij Movisie.
*Precies een jaar terug begon ik met 14 uur werken in de week. Ik ben gaan experimenten met mijn energieverdeling in dagen en tijden, en het verhogen van mijn dynamische belastbaarheid. Ik ben voor nu uitgekomen op 16 uur in de week verdeeld over 3 dagen: dinsdag tot en met donderdag van 10:00-12:00, uur pauze, en dan 13:00 tot 16:00/16:30 uur. Gradueel verhogen zorgt voor een duurzame verhoogde dynamische belastbaarheid. Ik voel mij erkend en dankbaar dat Movisie – onconventioneel – mijn contract steeds officieel een uurtje heeft verhoogd.
