Dan doet de eerste nattigheid zich voor. De weg naar vrede vereist meer dan timmerwerk. Toen al het spektakel georganiseerd was en zelfs staatssecretaris Albayrak toezegde, bleek de duif te moeten landen op een blok beton. In het verhaal strijkt ze neer op de mast van de ark, hoog boven de vele liters van de zondvloed. Voor veel betrokkenen staat het water al tot de lippen. Bewoners vermoeden dat de sokkel niet hoog genoeg zal zijn om de duif te beschermen tegen vandalisme.

Nu is het sowieso lastig om het iedereen naar de zin te maken met zo’n kunstwerk. Er is altijd wel iemand die het niet mooi vindt. Op straat en in de kranten krijgt de duif er esthetisch van langs. ‘Tussen kunst en kritiek’, ik zou er zo een aflevering over willen maken. Ook maakt het beeldhouwwerk boze tongen los over andere buurtproblematiek. Een basisschool staat op het punt gesloopt te worden, dus waarom bekommert men zich daar niet om? En trouwens, in crisisjaren heeft de samenleving nuttigere zaken nodig. ‘Vredesstichters zijn niet meer van deze tijd’, zegt een bewoner.

Noach werd ook voor gek verklaard, maar hij vertrok uiteindelijk wel. Bij de onthulling van de duif zullen vele partijen aanwezig zijn. Van iedere organisatie een paar afgevaardigden. Door de duif te verwelkomen maken ze een nieuw begin. Ik vind het mooi. Hopelijk wordt het gepredikte onheil overstemd door het achttal koren dat het Vredeslied zal zingen.

Tot mijn verbazing heb ik als opbouwwerker nog niet de vraag gehad of die duif nu een goed idee is of niet. Mocht dat toch gebeuren, zal ik antwoorden in de lijn die ons professioneel is ingegeven. Namelijk dat het altijd goed voor de buurt is om je te verbinden aan ideeën die saamhorigheid versterken. Ook al zie je zelf geen land in zicht.

Kaarina Schoonheim (1983) studeerde filosofie en zorgethiek. Ze werkt voor twee welzijnsorganisaties in Brabant. Haar baan beslaat de leiding van een leefbaarheidsproject en coördinatie van een mantelzorg- en vrijwillige thuishulpcentrale.