De vorige keer pleitte Anoushka ervoor om het dader-slachtofferdenken los te laten >>

Ik vroeg mijn zoon de beelden te stoppen. Ik vond het heftig om de doodstrijd van deze mensen te zien. Mijn zoon verzekerde mij dat hij er wel tegen kon. Het deed hem niet veel. En dat is nu precies waar ik bang voor ben. Waarom zien we deze beelden? Ze creëren alleen maar afstand en machteloosheid.

Compassiemoeheid

Gelukkig heb ik thuis de stopknop. Als zorgprofessional heb je die luxe niet. Je bent, of je nu wilt of niet, getuige van verhalen over geweld, armoede, uitzichtloosheid, ziekte. Je wordt geconfronteerd met schokkende gebeurtenissen. Je hoort in detail van gruwelijkheden die mensen elkaar opzettelijk aandoen. Je ziet lang niet altijd resultaat van jouw hulp en soms blijf je je zorgen maken over de mensen die je begeleidt. Hoe blijf je dan zelf gezond? Hoe voorkom je dat je in de valkuil van afstand, machteloosheid en ongevoeligheid valt? Dat vraagt om specifieke bescherming. En om erkenning dat compassiemoeheid, ook wel secundaire traumatisering genoemd, een reëel beroepsrisico is.

Tegengif

Het goede nieuws is dat je jezelf hiertegen kunt beschermen. In de praktijk zie ik genoeg professionals die in hun werk getuige zijn van verhalen over schokkende gebeurtenissen. Maar elke dag slagen ze erin hun werk te doen met oog voor zowel hun eigen gezondheid als die van de mensen met wie ze werken. Hun geheim? Tegengif. Op persoonlijk, professioneel en organisatieniveau. Door bijvoorbeeld werk en privé in balans te houden. Door doelbewust mooie dingen op te zoeken. Door te weten hoe jij onder druk reageert en jezelf te stoppen als je doorjakkert. Door erkenning en waardering van je team en organisatie. Door supervisie en intervisie. Je hebt als zorgprofessional dan wel geen stopknop: tegengif inzetten helpt je om als professional gezond en sterk aan het werk te blijven. Vooral als je, net als mijn zoon, denkt dat je er wel tegen kan.

Anoushka Boet is adviseur/projectleider huiselijk en seksueel geweld bij Movisie.