Hij gaat niet op dit aanbod in. ‘Het woonoppervlak is klein, maar dat vind ik niet erg. Maar ik mag de hond niet meenemen en het gaat al per 1 juli dit jaar in.’ Het is hem te snel en zijn hond missen zal een te groot offer zijn. De hond helpt hem door zijn moeilijkste momenten van eenzaamheid heen. In dit telefoongesprek benoemt hij het niet, maar opzien tegen verandering, verhuizen, opnieuw beginnen: het speelt eveneens een grote rol om te blijven zitten waar hij zit.
Voordelen
De nieuwe plek heeft ook voordelen. Een invalidenparkeerplaats voor de deur. Wonen in het centrum van een kleine stad in plaats van een uithoek in een stil gedeelte van een groot dorp. En goedkoper qua huur in een blok met drie medebewoners. Maar hij doet het niet.
Genoeg
‘En ach, ik denk toch wel dat het volgend jaar genoeg is voor mij. Dan word ik 82 jaar. Dat is een mooie leeftijd.’ Ik schrik van de realiteit van deze kort uitgesproken zin. Tegelijkertijd geeft deze concrete uitspraak verbazing op het gezicht van mij en mijn partner als wij het er later over hebben. Mijn vader heeft namelijk nog een flink to-do-lijstje. Dat gaat hij nooit redden in ruim een jaar tijd.
Openheid
Openheid, realiteit en concrete plannen lijken in tegenspraak te staan met elkaar. Wat als hij echt zijn zinnen zet op eind 2019? Ik vind het best moeilijk om in deze openheid te praten met hem. Het is op sommige momenten behoorlijk confronterend. Maar ik wist van tevoren dat het moeilijk zou worden bij tijd en wijle. Eerlijk gezegd, ik kan ook niet anders dan deze openheid in te blijven gaan. Emoties horen bij openheid.
Rauw
Het leven is niet altijd lachen, gieren, brullen. Soms is het ook gewoon heel rauw. Punt. Belangrijk is het vooral hoe ik omga met deze momenten. Ik praat kort met mijn partner, ik praat met vriendinnen en ik krijg nog weleens reacties via social media. Allerlei gedachten gaan door mij heen terwijl ik met iets teveel kracht een winterwortel klein maak. Voor mijn gevoel ramt het mes met een vast ritme op de snijplank.
