De vorige blog van Movisie ging over transgenders >>
De instelling waar zij al jaren psychische hulp krijgt, doet haar best om haar te helpen. Maar haar culturele achtergrond, haar heimwee, haar gebrek aan taal terwijl ze wel slim is… Dat zijn facetten waar niet aan gedacht wordt. Tot voor kort dacht ik: we wonen nu eenmaal in Nederland. Maar de laatste tijd denk ik steeds vaker: stel dat er meer diversiteit in de instelling was, zou mijn moeder zich dan beter begrepen voelen?
Escalatie
Een paar maanden terug escaleerde het weer eens volledig. Mijn vader wist niet hoe ermee om te gaan. En voor de zoveelste keer zat mijn moeder bij mij, terwijl ik fulltime werk en pas ‘s avonds thuis ben. Ze probeerde zichzelf met allerlei medicijnen te kalmeren maar nam te veel in. Dit keer werd het ook mij te veel. Ik kon niet meer. Dagenlang belde ik met haar zorginstelling die ging kijken wat ze konden doen. Ze ging terug naar mijn vader maar het ging nog steeds heel slecht.
Brutaal
Weer bellen. De zorginstelling zei dat mijn moeder opgenomen moest worden, maar dat een andere instelling dit zou doen. Die zouden contact opnemen. Weer een week voorbij. Ik nam zelf contact op met instelling 2. Zij wisten van niks. Ondertussen ging het nog steeds slecht met mijn moeder en mijn geduld begon op te raken. Instelling 1 zou er achteraan gaan. Een week later belde instelling 2 dat mijn moeder waarschijnlijk binnen twee weken terecht kon. Waarom duurde dit toch zo lang? Instelling 2 vertelde dat instelling 1 brutaal had gecommuniceerd waarvoor men eerst excuses moest aanbieden. Ik riep verbijsterd: En daar is de cliënt de dupe van? Jullie moeten je allebei als instelling schamen!
Cliëntenparticipatie
Binnenkort loopt de WIA van mijn moeder af. Ze valt dan onder de verantwoordelijkheid van de gemeente. Ik houd mijn hart vast. Mijn moeder spreekt slecht Nederlands en heeft geen idee bij wie ze terecht kan als ze iets niet snapt (behalve bij mij dan). Moet ze naar de gemeente als ze een vraag heeft? De gemeente die haar brieven stuurt waar ze niets van begrijpt? En andersom denk ik niet dat de gemeente mensen als mijn moeder op het netvlies heeft. Mijn moeder heeft een lakse houding, iemand die niets wil weten van ‘cliëntenparticipatie’. Ik heb zelf al zo veel moeite om haar behoeften en wensen te achterhalen, laat staan dat de gemeente dat straks kan.
Ik hoop dat dit alles laat zien dat het verhaal van cliëntenparticipatie niet zo zwart-wit is. Het lijkt alsof iedereen vertegenwoordigd wordt, maar dat is dus lang niet altijd het geval. Denk maar aan mijn moeder.
Shahrzad Nourozi is projectmedewerker Actief burgerschap bij Movisie.
